گلهای تازه ‏۲۷

عمری ز سوزِ آتش هجران گریستم

از چشم دلفریبِ تو در هر گذرگهی

دوشم حبیب و باده و گل بود و من ز شوق

لب بر لبش نهادم و اشکم ز دیده ریخت

تا یک شَبت نشسته به دامان گریستم

پیدا عتاب دیدم و پَنهان گریستم

پیش رُخَش چو شمعِ شبستان گریستم

بر روی گل چو ابرِ بهاران گریستم

آواز: محمودی خوانساری

عمری ز سوزِ آتشِ هجران گریستم

ازچشم دلفریبِ تو در هر گذرگهی

گه تنگدل چو غنچه نشستم میانِ باغ

تا ننگرد سرشکِ مرا کس میانِ جمع

دوشم حبیب و باده و گل بود و من ز شوق

لب بر لبش نهادم و اشکم (ز دیده ریخت

تا یک شَبت نشسته به دامان گریستم

پیدا عتاب دیدم و پَنهان گریستم

گاهی چو ابر بر سرِ بُستان گریستم

همچون بنفشه سر به گریبان گریست

پیش رُخش چو شمعِ شبستان گریست

بر روی گل چو ابرِ بهاران گریستم

علی اشتری (غزل)

ای یاد او بی‌روی او عشقم تویی نازم تویی

بی‌رویش ای صهبای من گر تو نباشی وای من

با یاد آن جانِ جهان گر پرکِشم تا آسمان

ای ساقی عشق‌آفرین  بر تو هزاران آفرینژ

ای جامِ می دور از رُخَش پیوسته دمسازم تویی

ای خندۀ مینای من با دل هم آوازم تویی

ای باده ای آرامِ جان پَرهای پروازم تویی

تا کس که کرد آخر چنین مست و سراندازم تویی

تصنیف: محمودی خوانساری

ای یاد او بی‌روی او عشقم تویی نازم تویی

بی‌رویش ای صهبای من گر تو نباشی وای من

با یاد آن جانِ جهان گر پرکِشم تا آسمان

ای ساقی عشق‌آفرین  بر تو هزاران آفرینژ

ای جامِ می دور از رُخَش پیوسته دمسازم تویی

ای خندۀ مینای من با دل هم آوازم تویی

ای باده ای آرامِ جان پَرهای پروازم تویی

تا کس که کرد آخر چنین مست و سراندازم تویی