یک شاخه گل ۴۶۰

گذشت آنكه دلم در شكنج موی تو بود

گذشت آنكه سراپای من ز جذبۀ عشق

بسان صورت دیوار چشم حسرت من

خبر نداشتی ای آب زندگانی من

ذشت آنكه جهان پر زگفتگوی تو بود

بسان آینه مجذوب روی و موی تو بود

به هر طرف كه روان می شدی به سوی تو بود 

كه مرگ تشنه لبی بر كنار جوی تو بود

پژمان بختیاری (غزل)

دیشب همه شب در برم آن سلسله مو بود

می بود و سه تا بود و صبا بود و سبو بود

دامان چمن پر گل و در دامن گلزار

مه دلكش و گل نغز و هوا غالیه بو بود

آنگه كه چمن بود پر از نغمۀ بلبل

آن گل كه سراپا همه رنگ و همه بو بود

من بودم و او بود

من بودم و او بود

من بودم و دلدار

من بودم او بود

من بودم و آن گل

من بودم او بود

محمودی خوانساری (آواز)

شد در شكوۀ ما با سر گیسوی تو باز

پر من داد ولی رفته ز یادم پرواز

گر به رویم همه درهای خوشی بندد چرخ

گفتمش: با غم هجران چه كنم؟ گفت: بسوز

شب وصل است بسی كوته و این قصه دراز

من كه پرواز ندانم چه كنم با پر باز؟

هیچ غم نیست، اگر هست در میكده باز

گفتمش: چارۀ این سوز بگو ، گفت: بساز

وصال شیرازی(غزل)

فیروزه امیر معز(دكلمه)

صد بار اگر به تیغ كین می‌كشدم

خونم ریزد ولی برای دل غیر

غم نیست كه یار نازنین می‌كشدم

بهر دل آن می‌كشد، این می‌كشدم

،سحاب اصفهانی (غزل)