یک شاخه گل ۴۴۵

بگذشتی و ندیدی گذر اشكی و آهی

آن چنانی كه تویی ناز تو را زیبد و شاید

غصۀ گردش بیجای فلك باده بشوید

خوب كردی به دو چشم تو نیرزم به نگاهی

تا به جایی كه به راه تو فتد چشم به راهی

بگذارد اگرم گردش چشمان سیاهی

چون زلف توام جانا در عین پریشانی

من خاكم و من گردم ، من اشكم و من دردم

خواهم كه ترا در بر ، بنشانم و بنشینم

ای شاهد افلاكی ، در مستی و در پاكی

چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

تو مهری و تو نوری ، تو عشقی و تو جانی

تا آتش جانم را ، بنشینی و بنشانی

من چشم ترا مانم ، تو اشك مرا مانی

دولت خاص ، گدایانِ در میكده دارند

چه بگویم به تو ای منكر می  زانكه نداری

سر سپارند كسی را كه طلب كرده كلاهی

دل آشوبگری ، چشم تری ، بخت سیاهی 

آنكه سودا زدۀ چشم تو بوده ست منم 

آن ز ره ماندۀ سرگشته  كه ناسازی بخت

وآنكه از هر مژه صد چشمه گشوده ست منم

ره به سر منزل وصلش ننموده ست منم

به من آن روز بخشیدند عمر جاودانی را

شبی ای مایۀ امید شمع محفل من شو

از آن رو شمع از سوز دل پروانه آگه شد

زشرح عشق نیكوتر در آن حرفی نمی بینی

كه نوشیدم زجام عشق آب زندگانی را

كه تا پروانه از من یاد گیرد جانفشانی را

كه گوش عشق می داند زبان بی زبانی را

اگر با چشم دل خوانی  كتاب زندگانی را

آنكه پیش لب شیرین تو ای چشمۀ نوش

ای كه از چشم رهی ، پای كشیدی چون اشك

آفرین گفته و دشنام شنوده ست منم

آنكه چون آه به دنبال تو بوده است منم

چون زلف توام جانا در عین پریشانی

من خاكم و من گردم ، من اشكم و من دردم

خواهم كه ترا در بر ، بنشانم و بنشینم  

ای شاهد افلاكی ، در مستی و در پاكی

چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

تو مهری و تو نوری ، تو عشقی و تو جانی

تا آتش جانم را ، بنشینی و بنشانی

من چشم ترا مانم ، تو اشك مرا مانی