یک شاخه گل ۴۴۲

آتش نالۀ ما بسكه جهان را افروخت

محفل امشب زفروغ رخ ساقی گرمست

خضراگر غوطه به سر چشمۀ حیوان دیدم

هر كه را می نگری زآتش ما می سوزد

گل جدا باده جدا شمع جدا می سوزد

بسكه دلسوخته ام آب بقا می سوزد

آتش نالۀ ما بسكه جهان را افروخت

محفل امشب زفروغ رخ ساقی گرمست

خضراگر غوطه به سر چشمۀ حیوان دیدم

هر كه را می نگری زآتش ما می سوزد

گل جدا باده جدا شمع جدا می سوزد

بسكه دلسوخته ام آب بقا می سوزد

درد دل من نهفتنی نیست

بگذشت بهار و وا نشد دل

حالی كه بود مرا زعشقت 

این درد دگر كه گفتنی نیست

این غنچه مگر شكفتنی نیست

دانستنی است گفتنی نیست

نظر افكنی به هر كس ، به منت نظر نباشد

به كجا بریم جانی كه زهجر تو نسوزد 

پی عاشقی نهادم قدمی و دانم آخر

شده ام اسیر دردی كه از آن بتر نباشد

بكشد هزار كس را و   ترا خبر نباشد

فكند رهم به جایی كه از آن گذر نباشد

ای خوش آن روز كه از دست و تن و جان برهم

درد سر تا به كی و محنت سامان تا چند ؟

برو ای رشتۀ جان سوزن عیسا به كف آر

رسته ام از بد و وز نیك، مرا قیدی نیست

هر تعلق كه بجز عشق بود زان برهم

تَرك سر گویم و از محنت سامان برهم

تا بدوزم دل و از چاك گریبان برهم

جز نكویان و نخواهم كه از ایشان برهم

نو بهار آمد و شد موسم شیدایی ما

ای كه با اهل هوس انجمنی ساخته ای 

خیز ای دل چمن امروز تماشا دارد

اندر این شهر  بتی نیست به زیبایی تو

نو بهار آمد و شد  موسم شیدایی ما

ما و جام  میِ ما و سر سودایی ما

رحمتی كن به وفا داری و تنهایی ما

  كه به گلگشت شد آن سرو تماشایی ما

غم ندارم  كه كسی نیست به رسوایی ما

ما و جام  میِ ما و سر سودایی ما