یک شاخه گل ۴۳۵

امشب ترا به خوبی نسبت به ماه كردم

هر صبح یاد رویت تا شامگه نمودم

تو آنچه دوش كردی از نوك غمزه كردی 

صد گوشمال دیدم تا یك سخن شنیدم  

تو خوبتر زماهی ، من اشتباه كردم

هر شام فكر رویت تا صبحگاه كردم

من هر چه كردم امشب از تیر آه كردم

صد ره به خون طپیدم تا یك نگاه كردم

باد بهار آمد و آورد بوی تو

تا پاكتر به روی تو افتد نگاه من 

چون غنچه ای كه باز شود در سپیده دم 

ای مرغ شب به داغ كه سوزی كه درد او   

در آرزوی آن كه چو گل در برت كشم    

شد تاره باز در دل من آرزوی تو

خود را به اشك شوید و آید به سوی تو

گردد شكفته این دل خونین به روی تو

خون می كند فغان تو را در گلوی تو

هر صبح چون نسیم دویدم به كوی تو

زان می كه داد ساقی مجلس به دست ما

از پا در آمدیم به راه وفا دریغ 

با یك نگاه صد دل هشیار صید او  

زان می كه داد ساقی مجلس به دست ما    

بالا گرفت  كار دل می پرست ما

یاران بی وفا  نگرفتند دست ما

هرجا كه پا به ناز نهد تُرك مست ما  

بالا گرفت  كار دل می پرست ما

هوس ز لعل لب بوسه خواه او ریزد 

خدا به درد دل دلشكستگان برساد 

به حیرتم كه به پیشش چه ارمغان آرم 

امیدوار از آنم كه باده امید  

شراب ناز زجام نگاه او ریزد

كه فتنه ها ز دو چشم سیاه او ریزد

گلی كه باد صبا گل به راه او ریزد

به جام من نگه گاه گاه او ریزد