یک شاخه گل ۴۳۰

دل خود را به عشق نازنینی خوبرو بستم 

من اندر بند هستی نیستم از دولت عشقش 

خدا را یاد كن ای گل تو این مرغ غزلخوان را  

ندارد ره كسی جز دوست در خلوتسرای دل

زخوبان بر گزیدم دلبری و دل در او بستم

گسستم دل  ز ما ل و جاه و در آن خوبرو بستم

كه چشم از این گلستان با هزاران آرزو بستم

كه در بر روی او بگشودم و بر غیر او بستم

مفریبم به نگاهی ، زدست تو گله دارم ، گله دارم

سبوی باده شكستم ، به پای دل بنشستم 

تو همه نقش گناهی ، زدست تو گله دارم ، گله دارم

دل مرا بشكستی ، گسستی و نگسستم ، گله دارم

مرغ هوای عشقم و در پیش چشم من 

دستم نمی رسد به سر زلفت ای دریغ   

بر هر كجا نظاره كنم بینمت به چشم  

آفاق دام و هستی ده روزه دانه ایست

طالع نگر كه پنجهمن كم زشانه ایست

گیتی به عهد حُسن تو آیینه خانه ایست

ترا فلك به من ای ماه مهربان نگذاشت 

چه  از بهار خود آن   شاخ گل  به گلشن دید

فغان كه رفت چو شمع از میان وبا تو شبی 

چراغ  كلبه من بودی  آسمان  نگذاشت

كه شد خزان و بر آن مرغی آشنا نگذاشت

حدیث سوز تو مشتاق در میان نگذاشت

دوشم به اهل بزم سر گفت و گو نبود 

پرسید در دل تو ندانم چه آرزوست 

قاصد بگو: ز دوریت آذر سپرد جان 

 من در خمار بودم و می در سبو نبود

غافل كه در دلم بجز او آرزو نبود

ور گوید: از منش گله ای بود گو: نبود

به كجا روم ندانم  به هوای داد خواهی 

نه طریق بازگشتن ، نه امید پیش رفتن

به رخُم نظاره ای كن كه غم نهان بخوانی 

به خدا كه از تو دیگر  به ستوهم ای غم ای ...*

نه  امید باید ای  دل  نه دوا  مرا خدا را  

به كجا روم ندانم ، به هوای داد خواهی 

كه دل مرا شكستی به گناه بی گناهی

نشود نصیب دشمن غم عاشقی الهی

كه دهد به حالت دل رُخ زرد من گواهی

كه نشانده ای به خونم دگر از دلم چه خواهی؟

من و رنج ناامیدی ، من و درد بی پناهی

كه دل مرا  شكستی  به  گناه بی گناهی

می رفتم و خون دل به راهم می ریخت 

می آمدم  و زشوق  آن  گلشن روح

دوزخ ، دوزخ شرر زآهم می ریخت

صحرا  صحرا گُل از نگاهم می ریخت

نفریبم به نگاهی ، زدست تو گله دارم ، گله دارم 

سبوی باده شكستم ، به پای دل بنشستم 

تو همه نقش گناهی ، زدست تو گله دارم ، گله دارم

دل مرا بشكستی ، گسستی و نگسستم ، گله دارم