یک شاخه گل ۴۲۶

دیریست که رندانه  شرابی نکشیدیم 

چون سبزه قدم بر لب جویی ننهادیم

در گوشه باغی می نابی نکشیدیم

چون لاله قدح بر لب آبی نکشیدیم

قاصد زكویش آمد و با من  سخن  نگفت

گفت از زبان من به تو بس حرف ها صبا

آیا چه گفته بود كه قاصد به من نگفت؟

یك بار از زبان تو حرفی به من  نگفت

باز باد سحری گل به سر یاران ریخت

زر و سیمی كه صبا بر سر نرگس افشاند 

بوی گل آب رخِ طبله عطاران ریخت

نر گس آن را همه در مقدم می خواران ریخت

شد باده گران و هر كسی مست 

امشب اثری در آه ما نیست  

یاران مددی به این تهیدست

افسرده دلی در این میان هست

خوش بود در حسرت چشم سیاهی سوختن

سوختم در بی قراری ها عتابی، پرسشی 

چیست دانی حال ما با حادثات زندگی ؟ 

بی گنه در آتش عشقِ  گناهی سوختن

حیف باشد نیمشب از نور ماهی سوختن

ساختن گاهی به امیدی و گاهی سوختن

خوش بود در حسرت  چشم سیاهی سوختن

حاصل هستی به راه عشق و مستی باختن

خوش بود در حسرت  چشم سیاهی سوختن 

چیست دانی حال ما با حادثات زندگی؟

بی گنه  در آتش عشقِ گناهی  سوختن

خرمنِ جان و تن از برق نگاهی  سوختن

بی گنه  در  آتش عشق گناهی  سوختن

ساختن گاهی به امیدی و گاهی سوختن

دیری است كه رندانه شرابی نكشیدیم 

چون سبزه قدم بر لب جویی ننهادیم

در گوشه باغی می نابی نكشیدیم

چون لاله قدح بر لب آبی  نكشیدیم