یک شاخه گل ۴۱۵

دست بر آن زلف بی قرار بر آرم

زان رخ گلگون كه مانع است رقیبش

پای دل از حلقه جنون به در آرم

عشق تو بر من قرار اگر بگذارد

گل بتوان چید خار اگر بگذارد

سلسلهزلف یار اگر  بگذار

تو اسیر کرده به خواریم 

به كمند غم همه داریم 

چو ندیده ام زتو من وفا 

همه حیرتم كه به من چرا

نكنی نظاره به زاریم

نه كُشی مرا نه رها كنی

به جفای تو شده ام رضا

نه وفا كنی نه جفا كنی  

در شعله آن شمع كه افروخته بودم

آیین وفا نیست درین عهد و زمان ، وای

افسوس كه روشنگر بزم دگران شد

یكرنگی و تسلیم و صفا را همه ای عشق

آن كو به تمنای تو رسوای جهان گشت

در شعله آن شمع كه افروخته بودم

در شعله آن شمع كه افروخته بودم

ای كاش  كه پروانه صفت سوخته بودم

من درس وفا را زكه آموخته بودم  ؟

شمعی كه به سوز جگر افروخته بودم

در سینه به سودای تو اندوخته بودم

ای آفت هستی  من دلسوخته بودم

ای كاش كه پروانه صفت سوخته بودم

ای كاش كه پروانه صفت سوخته بودم

در سلوكم گفت پنهان عارف وارسته ای 

از گلستان جهان گفتم:چه باشد سود، گفت:

گفتمش: در سینه ها این توده ی دلنام چیست 

گوهر غم نیست جز در بهر طوفانزای عشق 

نقد سالك نیست جز تیمار قلب خسته ای

در  بهار عمر ز ازهارِ حقایق دسته ای

گفت: ز اسرار نهانی قسمت برجسته ای

كیست از ما ای حریفان دست از جان شسته ای؟