یک شاخه گل ۴۰۱

      
 یك شاخه گل، برنامۀ شمارۀ  ۴۰۱        
           
         
دکلمه: روشنك      
 

ایامِ شباب خواه و ناخواه گذشت

ای رهسپرِ راهِ جوانی دریاب

چون چشم به هم زدیم پنجاه گذشت

پیش از تو دمی فرخ از این راه گذشت

 
      فرخ خراسانی(رباعی)
       
 

نازل نمود آیه ی رحمت خدای من

او خواستارِ من شد و من خواستارِ او

بر سر فكند سایۀ رافت همای من

من از برای اویم و او از برای من

 
      فرخ خراسانی(قطعه)
       
 

ابیاتی كه به سمع رسید از فرخ خراسانی ،استاد دانشمند معاصر است ، وی در شیوه های مختلف شعر فارسی استاد و ازگویندگان مشهور و معروف می باشد . پس از طی مدارج تحصیلی و فراغت از فرا گرفتنِ علومِ متداوله وارد خدمت در آستانِ قدسِ رضوی گردید و چند دوره نیز به نمایندگیمجلسِ شورای ملی از طرف اهالی خراسان انتخاب شد.فرخ از رجالِ آزاده و بلند همتِ خراسان است و فضائل و مكارمِ اخلاقی او زبانزد آشنایان و دوستارانِ اوست . وی در رشته های ادبی دارای تالیفات گرانبهایی است كه از آن جمله دو جلد كتاب سفینۀ فرخ می باشد .

 
       
  در سال ۱۳۴۴ كه فرخ هفتادمین مرحلۀ عمر را پشتِ سر می گذاشت ، جماعتی از استادان ، سخنوران و صاحبقلمان و، بهتر بگوییم، دوستانِ صمیمِ او پایان سال هفتادم وی را با اشعار و مقالات خویش تبریك گفتند كه در كتابی گردآوری شده .  
       
دکلمه: روشنك      
  ابیات زیر نیز نمونه ای از آثار شیوای اوست.  
       
 

خدا كند كه دگر یارِ ما جفا نكند

وفا به وعده نكرد از هزار  یک آری

وگر كند به رقیبان كند به ما نكند

هزار وعدۀ خوبان یكی وفا نكند

 
      فرخ خراسانی(غزل)
       
دکلمه: روشنك      
 

آمدی وز روی زیبا بزمِ ما آراستی

آنچه دلها خواستی در بزم بود ، اما نبود

بزم ها از جلوه ی زیبا رخان زیباستی

بی تو آن چیزی كه فرخ از خدا می خواستی

 
      فرخ خراسانی(رباعی)
       
ترانه: رویا      
  من كه در عمرِ كوته  به هر سو دویدم ندیدم به غیر از سرابی  
    می بنوش و بنوشان  كه بود و نبودت ندارد به عالم حسابی  
       
  یارب زبندِ غم  رهایم كن كه صبر اندازه دارد  
    در این قفس گویی  جهان با من خیالی تازه دارد  
       
  چه نا سازِگار ای روزِ گاری  چرا این چنین بی اعتباری؟  
  گفتم: صفا، گفتی: ندارم گفتم: وفا، گفتی: ندارم  
  تا كی مرا باید مدارا  با راه و رسمت روزِگارا؟  
       
  گُل كرده امشب مستیَم راهِ درِ میخانه كو ای عاقلان ای عاقلان زنجیرِ این دیوانه كو؟  
  آنقَدَر مستم كه با غم بی حسابم  شاید امشب  لحظه ای راحت بخوابم  
  تا مگر بینم به رویا لذّتِ آسودگی را  
       
  گُل كرده امشب مستیَم راهِ درِ میخانه كو ای عاقلان ای عاقلان زنجیرِ این دیوانه كو؟  
  آنقَدَر مستم كه با غم بی حسابم شاید امشب  لحظه ای راحت بخوابم  
  تا مگر بینم به رویا لذّتِ آسودگی را  
       
      معینی كرمانشاهی (ترانه)
       
       
       
       
       
       
       

 

Back to programme page