یک شاخه گل ۳۸۹

      
           
رضا معین (دکلمه)          
           
 

بی غمت شاد مباد این دل غم پرورما

دَردمندیم و خبرمی دهد ازسوز درون

عذرصاحبنظرانش شود آن دَم روشن

غم خورای دل که بجزغم نبُود درخورما

دهن خشک و لب تشنه و چشم تر ما

که ببیند مه روی تو ملامتگر ما 

 
           
ابیاتی که شنیده شد ازکمال الدّین مسعود خُجندی شاعرقرن هشتم معاصر خواجۀ بزرگ شیراز است که یکی از ابیات او را پسندیده و مایۀ سرافرازی وی شده بود کمال از آغاز جوانی به غزلسرایی پرداخته دریکی ازغزلهایش گفته بود نبُود میل عِراق و هوس تبریزم معهذا ازماوراءالنهر به تبریزرفت و درآن دیار شهرت و احترامی پیدا کرد به سال ۷۸۷ برخلاف میلش به شهرسرای برده شد اما آنجا را پسندید و یکی دوبار ستایش نمود ازجمله دراین بیت.
         
  بوستانی است سرای از گُل آن رو کمال 
به سرای آمدی ای بلبل خوشخوان بسرای  
           
چهارسال بعد مجددا به تبریز باز گشت و در ۸۰۳ یا ۸۰۸ وفات یافت سبک سخن کمال همانند شعرای عراقی و تا حدی خواجۀ بزرگوارشیرازاست.
           
محمودی خوانساری (آواز)
         
           
 

بی غمت شاد مباد این دل غم پرورما 

دَردمندیم و خبرمی دهد ازسوزدرون

دل ما گم شد وجزباد نیابیم کسی

غم خورای دل که بجزغم نبُود درخورما

دهن خشک و لب تشنه و چشم تر ما

که شود رنجه و آرد خبر دلبر ما

 
           
        کمال خُجندی (غزل)  
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           

Back to programme page