یک شاخه گل ۳۷۱

بیرون نرود مهر تو گر خون رود از دل

افسانه شد از بی خبری در همهٔ شهر

مهر تو نه خون است که بیرون رود از دل

گفت آن که غم عشق به افسون رود از دل

شوری کرده به پا هر غزل نگاه او

چه بگویم چه بگویم زنگاه گرم او 

نه کلامی نه پیامی به لب خموش او

هر دم به مهربانی ساز سخن کند

گویم به عشق من چرا شوری بپا نمی کنی

شوری کرده به پا هر غزل نگاه او

چشم سیاهش با شور و مستی نگرد بسوی من

دارد نور صفا دیدهٔ بی گناه او

که به جانم چه شررها زده نازو شرم او

که زچشمش دل عاشق شنود خروش او

صد شکوهٔ نهانی چشمش زمن کند  

گویم که می پرستمت باور چرا نمی کنی

دارد نور صفا دیدهٔ بی گناه او

با هر نگاهش خندد به هستی گل آرزوی من 

شوری کرده به پا هر غزل نگاه او

چه بگویم چه بگویم زنگاه گرم او

نه کلامی نه پیامی به لب خموش او

دارد نور صفا دیدهٔ بی گناه او

که به جانم چه شررها زده نازو شرم او 

که زچشمش دل عاشق شنود خروش او

گردون به من آن کرد ز هجر تو که مشکل

یک قطرهٔ خون بیش نبود این دل و مجمر

در وصل مرا کینهٔ گردون رود از دل

عمری است که پیوسته مرا خون رود از دل  

بیرون نرود مهر تو گر خون رود از دل

افسانه شد از بی خبری در همهٔ شهر

گردون به من آن کرد ز هجر تو که مشکل

مهر تو نه خون است که بیرون رود از دل 

گفت آن که غم عشق به افسون رود از دل

در وصل مرا کینهٔ گردون رود از دل

بجز غم خوردن عشقت ره دیگر نمی دانم

به هشیاری می از ساغر توانستم جدا کردن

که شادی در همه عالم از این خوشتر نمی دانم

کنون از غایت مستی می از ساغر نمی دانم

شوری کرده به پا هر غزل نگاه او

چه بگویم چه بگویم زنگاه گرم او

نه کلامی نه پیامی به لب خموش او

هر دم به مهربانی ساز سخن کند

گویم به عشق من چرا شوری بپا نمی کنی

شوری کرده به پا هر غزل نگاه او

چشم سیاهش با شور و مستی نگرد بسوی من

دارد نور صفا دیدهٔ بی گناه او

که به جانم چه شررها زده نازو شرم او  

که زچشمش دل عاشق شنود خروش او

صد شکوهٔ نهانی چشمش زمن کند

گویم که می پرستمت باور چرا نمی کنی

دارد نور صفا دیدهٔ بی گناه او

با هر نگاهش خندد به هستی گل آرزوی من

شوری کرده به پا هر غزل نگاه او

چه بگویم چه بگویم زنگاه گرم او

نه کلامی نه پیامی به لب خموش او  

دارد نور صفا دیدهٔ بی گناه او

که به جانم چه شررها زده نازو شرم او

که زچشمش دل عاشق شنود خروش او