یک شاخه گل ۳۶۳

      
دکلمه: فیروزه امیر معز         
 

شب مرگ است و به بالین من زار آمد           

لاله با آن همه داغی که به دل داشت به باغ          

ای اجل دست نگه دار که دلدار آمد

به اردات به سر نرگس بیمار آمد

  
      فتحعلی شاه (غزل)
       
       
  یکی از پادشاهان ایران که طبع موزونی داشته و دیوان مختصری فراهم کرده فتحعلی شاه است وی دومین پادشاه سلسلهٔ قاجاریه و بردار زادهٔ آغا محمد خان بوده است چون آغا محمد خان خواجه مقطوع النسل و از داشتن فرزند محروم بود لذا برادر زادهٔ خود فتحعلی خان را به ولیعهدی بر گزید و او را جانشین خود قرار داد در سال ۱۲۱۳ قمری فتحعلی شاه به تخت سلطنت جلوس کرد و مشغول فرمانروایی شد این سلطان نسبت به شاعران و هنرمندان توجه خاصی داشت و از هیچگونه تشویق و اکرامی در بارهٔ آنان دریغ نمی کرد شعرای دربار وی عبارت بودند از ملک الشعرای صبای کاشانی معتمدالدوله نشاط اصفهانی مجمر زواره ای و سحاب اصفهانی و چند تن دیگر فتحعلی شاه بعد از سی و هشت سال سلطنت هنگامی که به شهر اصفهان مسافرت کرده بود در تاریخ ۱۲۵۰ قمری چشم از جهان فرو بست و جنازهٔ او را به شهر قم آوردند و جنب حرم مطهر به خاک سپردند پادشاه مذکور در مقطع قصاید و غزلیات خود خاقان تخلص می کرد این اشعار بر گزیدهٔ آثار اوست.  
       
       
 

گذری جانب حسرت نگری نیست ترا           

ای که از روز قیامت سخنی می گویی         

حسرت اینست که بر ما گذری نیست ترا

گوئیا از شب هجران خبری نیست ترا

  
      فتحعلی شاه (دو بیتی)
       
 

از زلف کمندی قد رعنای تو دارد           

رفتی و به جا ماند غمت در دل غمناک          

این طرفه بلایی است که بالای تو دارد

باز آی چه غم در دل من جای تو دارد

  
      فتحعلی شاه (دو بیتی)
       
 

ناله تا چند کنم از پی بیماری دل           

با رقیبان مگر امروز به عیشی مشغول         

کو طبیبی که کند فکر پرستاری دل

که رسد باز به گوشم صنما زاری دل

  
      فتحعلی شاه (غزل)
       
ترانه: کورس سرهنگ زاده    
  اشک شمعی مرده ام در پای شب افسرده ام               لاله ای پژمرده ام دیگر به خود پی برده ام  
         
    هر آرزویی  هر آرزویی  
       
  شبم بی ستاره دلم بی قراره   نه به دیده نور هستی  نه به سینه شور مستی  
       
  گشته دنیا پُر زغوغا زشور مستانهٔ من زعشق افسانهٔ من  
       
  می پرستم مست مستم   که چشم مست تو بود  شراب و پیمانهٔ من  
       
  ز نگاه بی شکیبم گل آرزو شکفته    به شب سیه چو بختم دل بی امید خفته  
       
  ز نگاه بی شکیبم گل آرزو شکفته    به شب سیه چو بختم دل بی امید خفته  
       
  اشک شمعی مرده ام در پای شب افسرده ام  لاله ای پژمرده ام دیگر به خود پی برده ام  
       
    هر آرزویی هر آرزویی  
      بهادر یگانه (ترانه)
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page