یک شاخه گل ۳۵۶

نو بهاران را اگر میخانه ها در پرده نیست            

دارد از شبنم بهار آیینه اش در پیش روی            

از کدامین باده رنگین می کند رخسار گل 

بسکه رفت از دیدن رخسار او از کار گل

ما به دل شادیم از باغ و بهار ما مپرس            

وقت ما آیینهٔ رخسارهٔ معشوق ماست               

در جهان عشق زادیم از دیار ما مپرس 

حسن روی او نگر از روزگار ما مپرس

وقت آن است که مردم ره صحرا گیرند              

خواب در عهد تو بر چشم من آید هیهات              

خاصه اکنون که بهار آمد و فروردین است

عاشقی کار سری نیست که بر بالین است

بلبل شوریده چو دلداده گل            

بر دل ما داغ تمنای تو                 

فرصت مستی بکس نمی گذارد            

دامن آن نازنین رها نسازد              

عشق تو با آینه اگر گذارد               

عشق من لاله رو اگر گذاری             

نقد روان داده به سودای گل

بر دل او داغ تمنای گل

دیدهٔ مست نگار اگر گذارد

کشمکش روزگار اگر گذارد

بردل تو آه من اگر گذارد

تاج محبت تو را بسر گذارد

هر روز بر آنم که کنم شب توبه            

اکنون که رسید فصل گل توبه چرا          

از جام و پیالهٔ لبالب توبه

در موسم گل زتوبه یارب توبه

الا دختر بیا دورت بگردم         

چه کار داری که مردم در کمینند        

چه کار داری تو با حرفای مردم

چه میشه گر تو رو با من ببینند

گلبن عیش می دمد ساقی گلعذار کو            

گفت مگر زلعل من بوسه نداری آرزو           

باد بهار می وزد بادهٔ خوشگوار کو

مُردم از این هوس ولی قوت و اختیار کو

بسکه عشقت در دل من فکند آتشِ پری            

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری          

از تو باشد مستی من که مرا نوشین باده ای       

تارِ مویت بسته مرا بگشا ز کَرَم پای من              

چشم لطفی نه تو را نه مرا در دل طاقتی                

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری            

از تو باشد مستی من که مرا نوشین باده ای            

تارِ مویت بسته مرا بگشا ز کَرَم پای من                  

بسکه عشقت در دل من فکند آتشِ پری                

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری               

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری             

لاله روید از گِلِ من چو به خاک من بگذری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

وز تو باشد هستی من که به دل گرمی داده ای

خسته ام از خار جفا چو وفا نکنی وای من

بی وفایی صنما به وفا داران رحمتی

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

وز تو باشد هستی من که به دل گرمی داده ای

خسته ام از خار جفا چو وفا نکنی وای من

لاله روید از گِلِ من چو به خاک من بگذری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

ای لاله پیالهٔ شراب تو چه شد                 

ای گلبن عیش رنگ و بوی تو کجاست           

وی ساغر گل بادهٔ ناب تو چه شد

وی باغ زمانه آب و تاب تو چه شد

به هر بزمی به هر جمعی           

ز هر کویی زهر شهری            

نشانی گر از هنر دیدم               

به هر گلشن رنگ و بو دیدم          

به شام تارم هویدایی                

نشانی گر از هنر دیدم               

به پنهانی گر چه پیدایی               

بخندد گه در خیال من              

ندیدم من چون تو زیبایی           

به هر بزمی به هر جمعی              

زهر کویی زهر شهری              

نشانی گر از هنر دیدم            

نظر کردم تو را دیدم

گذر کردم تو را دیدم

تو را آنجا جلوه گر دیدم

نشانی از نقشِ او دیدم

به زیبایی همچو رویایی

تو را آنجا جلوه گر دیدم

تو نا پیدا از چه با مایی

جمال تو کرده غوغایی

مرا بی تو کو شکیبایی

نظر کردم تو را دیدم

گذر کردم تو را دیدم

تو را آنجا جلوه گر دیدم

گلها چو به باغ جلوه را ساز کنند           

چون دیده به دیدار جهان باز کنند           

در غنچه نخست هفته ای ناز کنند

از شرم رُخَت ریختن آغاز کنند

باز بنفشه بناز تاب زگیسو گشود             

شد زمین و زمان مست جهان وجود            

ابر فشاند گهر مرغ سراید سرود

بلبل نوا خوان و مست خفته در آغوش گل

باد صبا پاره کرد برگ گنه پوش گل

روز مستی شد وشادمانی گویم از این سخن تا بدانی

همچو زیبایی گل عذاران بگذر از روزگار جوانی

خیز که تا مست مست سر به صحرا زنیم             

دست به ساغر بریم لب به مینا زنیم                    

چون گهر از صفا دل بدریا زنیم

وین زلف گیسوی خود تاب وگره بر گشا

خیز و چو پروانه ها          

روز مستی شد وشادمانی       

همچو زیبایی گل عذاران          

نرم و سبک پر گشا

گویم از این سخن تا بدانی

بگذر از روزگار جوانی

طرف چمن خوش است و شرابِ مُغانه ای              

از دست سرد مهری گل ها در این چمن             

با ماه مهربانی و چنگ و ترانه ای

هرگز نشد که گرم کنم آشیانه ای

عقرب زلفِ کجت با قمر قرینه             

کیه کیه در میزنه من دلم میلرزه             

ای پری بیا در کنارِ ما جانِ خسته را مرنجان            

نرگسِ مستِ تو وبختِ من خرابه             

کیه کیه در میزنه من دلم میلرزه              

ای پری بیا در کنارِ ما جانِ خسته را مرنجان            

تا قمر در عقربه کارِ ما چنینه

در و با لنگر میزنه من دلم میلرزه

از برم مرو خصمِ جان مشو تا فدای توکنم جان

بختِ من از تو و چشمِ تو از شرابه

درو با لنگر میزنه من دلم میلرزه

از برم مرو خصمِ جان مشو تا فدای توکنم جان

خدایا عاشقم عاشق ترم کن               

زلیلی و زمجنون بد تری نیست            

زلیلی و زمجنون بد ترم کن

به راه عاشقی خاکسترم کن

آفتاب گوله بیرون ببو پر موقعِ کارست جونم کارست جونم کارست

کوها بدین دشت ها بدین ای بلبل زارست خدا زارست خدا زارست

می نازنین یارست وقتِ بجل کارست

تا من زنم آنچه درون بشیم شالی زارست خدا زارست خدا زارست

تا من بنم آنچه درون بشیم شالی زارست خدا زارست خدا زارست

کوِریجَن بهارست لاله زارست خوش بخوانیم کارش دارم

می پَچِ یارست موقهٔ کارست می پَچِ یارست موقهٔ کارست موقهٔ کارست

کوِریجَن بهارست لاله زارست خوش بخوانیم کارش دارم

می پَچِ یارست موقهٔ کارست می پَچِ یارست موقهٔ کارست موقهٔ کارست

گُلی مایُم اگر نه خار بسیار             

گلی مایُم که در سایش نشینم            

وفا مایُم وگرنه یار بسیار

اگر نه سایهٔ دیوار بسیار

ویریز کُری جه رختخواب وقت خروس خوانه خدا خوانه خدا خوانه

بشیم شالی زار توم پجار وقت شالی زاره خدا داند خدا داند

تی مو بزن شانه می کر که دانه

ترسم هوا سیاه بوده ای جان بشیم خانه خدا خانه خدا خانه

ترسم هوا سیاه بوده ای جان بشیم خانه خدا خانه خدا خانه

کوِریجَن بهارست لاله زارست خوش بخوانیم کارش دارم

می پَچِ یارست موقهٔ کارست می پَچِ یارست موقهٔ کارست موقهٔ کارست

کوِریجَن بهارست لاله زارست خوش بخوانیم کارش دارم

می پَچِ یارست موقهٔ کارست می پَچِ یارست موقهٔ کارست موقهٔ کارست

آمد سحری ندا زمیخانهٔ ما          

بر خیز که پر کنیم پیمانهٔ زمی          

کای رند خراباتی دیوانهٔ ما

نرگسِ مستی به رویت همچو ماه چشمِ بدت دور

ابرو پیوستی دو چشمانت سیاه رشگِ رخِ حور

آفتِ جانی خبر دارت کنم              

باشه تا روزی گرفتارت کنم           

آفتِ جانی خبر دارت کنم             

باشه تا روزی گرفتارت کنم         

بلبلِ زارِ خسته دل به کسی نبسته          

بلبلِ زارِ خسته دل به کسی نبسته           

ای دو صد بنده گرفتارِ کمندِ مویت              

ای دو صد بنده گرفتارِ کمندِ مویت          

بلبلِ زارِ خسته دل به کسی نبسته             

بلبلِ زارِ خسته دل به کسی نبسته           

ای دو صد بنده گرفتارِ کمندِ مویت         

ای دو صد بنده گرفتارِ کمندِ مویت         

بلبلِ زارِ خسته دل به کسی نبسته       

آفتِ جانی خبر دارت کنم

باشه تا روزی گرفتارت کنم

آفتِ جانی خبر دارت کنم

باشه تا روزی گرفتارت کنم

مرغِ قفس شکسته از کمندِ خلق جسته

مرغِ قفس شکسته از کمندِ خلق جسته

عاشق آنست که پا می نکشد از کویت

عاشق آنست که پا می نکشد از کویت

مرغِ قفس شکسته از کمندِ خلق جسته

مرغِ قفس شکسته از کمندِ خلق جسته

عاشق آنست که پا می نکشد از کویت

عاشق آنست که پا می نکشد از کویت

مرغِ قفس شکسته از کمندِ خلق جسته

جهان مشت گِل و دل حاصل اوست        

نگاه ما خطا بیند وگرنه             

همین یک قطرهٔ خون مشکلِ اوست

جهان هر کسی اندر دل اوست

سحر بر شاخسار بوستانی           

بر آور هر چه اندر سینه داری        

چه خوش می گفت مرغ نغمه خانی

خروشی نغمه ای آهی فغانی

لیلی منال عمرم منال عشقم منال جونم منال      

قربون خندیدنت خرامیدنت بهونه گرفتنت        

لیلی منال عمرم منال عشقم منال جونم منال

وقت ملاقات میآم سر هفته ها به دیدار و دیدنت

هزار تا خاطر خواه داری عاشقِ چشم براه داری  

لیلی منال عمرم منال عشقم منال جونم منال      

قربون خندیدنت خرامیدنت بهونه گرفتنت  

نشد دلم نگاه داری

لیلی منال عمرم منال عشقم منال جونم منال

وقت ملاقات میآم سر هفته ها به دیدار و دیدنت

درخت سرو بودم کنج بیشه        

تراشیدن سرِ قلیون بسازند          

تراشیدن مرا از بیخ و ریشه

که آتش بر سرم باشه همیشه

بلند بالا به بالات اومدم من           

شنیدم خال لبهات می فروشی            

برای خال لبهات اومدم من

خریدارم به سودات اومدم من

شیرین قهر کرده یارم 

شیرین قهر کرده یارم 

شیرین کردی کبابم 

شیرین کردی کبابم 

شیرین نمیدی جوابم

شیرین نمیدی جوابم

لب بوم اومدی رُخ تازه کردی        

 تو که پوشیده ای رخت عروسی     

قدت را با قدم اندازه کردی

شیرین قهر کرده یارم 

شیرین کردی کبابم

شیرین کردی کبابم

شیرین نمیدی جوابم

شیرین نمیدی جوابم

زبوی زلف تو مفتونم ای گل          

من عاشق زعشقت بی قرارم           

زرنگ روی تو دلخونم ای گل

تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

شیرین قهر کرده یارم  

شیرین قهر کرده یارم  

شیرین کردی کبابم  

شیرین کردی کبابم  

شیرین نمیدی جوابم

شیرین نمیدی جوابم

ای ساقی گلچهرهٔ زیبای همه        

پر کن قدحی که زود خواهی دیدن         

ای سرو سهی قامت رعنای همه

خالی به کنار این چمن جای همه