یک شاخه گل ۳۴۵

      
           
آذر پژوهش (دکلمه)          
           
 

چشم ترا زمستی ناز آفریده اند

شمعیم و خوانده ایم خط سرنوشت خویش

زلف ترا  زعمر دراز آفریده اند

ما را برای سوز و گداز آفریده اند

  
           
        میرزا فصیحی (غزل)  
           
  خار ترم که تازه زباغم دروده اند محروم بوستانم و مردود آتشم  
           
        میرزا فصیحی
 
           
 

ای گل نه همین معرکهٔ من به تو گرم است

گرم است بهم پشت رقیبان پی قتلم

هنگامهٔ صد سوخته خرمن به تو گرم است

ای آه جهان سوز دل من به تو گرم است

  
           
        میرزا فصیحی (رباعی)  
           
  ابیاتی که شنیدید از میرزا فصیحی شاعر عهد صفوی بود وی در آغاز در شهر هرات می زیست بعد ها سفری به ایران کرد و چندی در خدمت شاه عباس بسر برد و مجددا به هرات معاودت نموده یک چند نیز در هندوستان زندگی کرد بطوری که تذکره نویسان نگاشته اند فصیحی شاعری آزاده مردی خوش صحبت و نیک سیرت بوده و اکثر اوقات خویش را در عشق و مستی صرف می کرده و یک دم از محبت خالی نبوده است وفات او در حدود سال ۱۰۴۹ هجری اتفاق افتاده.
           
 

جان بی رخ تو حال دل غمزده داند

پی برده ام از عشق به جایی که ره آنجا

ماتم زده حال دل ماتم زده داند

دیوانهٔ پا بر سر عالم زده داند

  
           
        میرزا فصیحی (غزل)  
           
ایرج (آواز)          
           
 

ای گل نه همین معرکهٔ من به تو گرم است

ترک تو نگویم اگرم بهر تو سوزم

گرم است بهم پشت رقیبان پی قتلم

هنگامهٔ صد سوخته خرمن به تو گرم است

چون شمع سرم تا دم مردن به تو گرم است

ای آه جهان سوز دل من به تو گرم است

  
           
        میرزا فصیحی (غزل)  
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           

Back to programme page