یک شاخه گل ۳۲۹

گذشتی بر من و دامن فشاندی

فشاندی بر دلم پیرایهٔ حُزن

همان دامن که از دستم ربودی

فشاندی بر دلم پیرایهٔ حُزن

همان دامن که از دستم ربودی

خس و خارم به پیراهن فشاندی

بساط برق بر خرمن فشاندی

پر از گل کرده بر دشمن فشاندی

بساط برق بر خرمن فشاندی

پر از گل کرده بر دشمن فشاندی

طالب آملی (غزل)

اشعاری که انشاد شد از یکی از سرایندگان قرن یازدهم است سراینده ای که عموم تذکره نویسان وی را در هنرمندی و سخنسرایی ستوده اند نامش محمد زادگاهش آمل است و به طالب آملی مشهور طالب آملی که از مشاهیر سبک هندی است پس از مدتی اقامت در اصفهان به هندوستان رفت شهرتی سریع و بسزا یافت و به منصب ملک الشعرایی دربار جهانگیر پادشاه هندوستان نائل آمد.

با چنین چهره که امروز تو آراسته ای

شبی به یاد تو در بر گرفته ام خود را

مُردم زرشک چند ببینم که جام می

هر که آیینه به دست تو دهد دشمن تُوست

هنوز بوی گُلم از کنار می آید

 لب بر لبت گذارد و غالب تهی کند

طالب آملی

عبدالوهاب شهیدی (ترانه)

قرار دلم کجا میروی

چرا نشنوم

توانتر بود

بیا و ببین

چرا میروی

صدای تو را

جفایت کشم

چه افغان کنم

چرا میروی

بجا میبرم

تن نا توان

اگر شکوه ای

خطا میروی

جفای تو را

به پایت کشم

زهجران کنم

کجا میروی

چرا میروی

بجا میروی

بیا دمی در کنار من

بیا ببین همچو آتشم

ببین دل بی قرار من

بیا ببین آه سر کشم

بیا ببین روزگار من

بقلب شبهای تار من

مرا چون تو دل فرزانگی نیست

مرا تا با تو هست این آشنایی 

چو من هم دیده دل دیوانگی نیست

بدل بیمم زهر بیگانه ای نیست

جمشید ارجمند (ترانه)

آذر پژوهش (دکلمه)

من بلبل آن گُلم که در گلشن دهر 

خوشدل زخمی که بار مرهم نکشید

پژمرده شد و منت شبنم نکشید