یک شاخه گل ۳۲۰

پیرم و آرزوی وصل جوانان دارم

عشق باقی به سر و موی سر از غصه سپید

خانه ویران بُوَد و حسرت مهمان دارم

زیر خاکستر خود آتش پنهان دارم  

زندگی عشق عجب زندگی است

عکس تو در چشم من افتاده است 

زنده که عاشق نبود زنده نیست  

مستی چشم من از آن باده است

تا به کی آرم به تو عجز و نیاز

این همه هم جور و ستم می شود

وای که یک بوسه و اینقدر ناز

از تو ز یک بوسه چه کم می شود

آن که تو را آن دهن تنگ داد

داد که تا بوسه فشانی همی

وآن لب جان پرور گلرنگ داد  

گه بدهی گه بستانی همی

فتنه می ریزد چون گذری ناز از سراپای تو 

ای خرمن گل صد دامن گل بشکفته در دامنِ تو

بسته جان را در دام بلا آغوش و با لای تو 

ای خرمن گل صد دامن گل بشکفته در دامن تو

فتنه می ریزد چون گذری ناز از سراپای تو

ای خرمن گل صد دامن گل بشکفته در دامن تو

بسته جان را در دام بلا آغوش و با لای تو

ای خرمن گل صد دامن گل بشکفته در دامن تو

شعله انگیزد چون نگری باز چشم گیرای تو

ای شمع طرب سوزد همه شب بی روشنی روشن تو

کرده دل را دریای هوس موج تمنای تو 

ای شمع طرب سوزد همه شب بی روشنی روشن تو    

شعله انگیزد چون نگری باز چشم گیرای تو 

ای شمع طرب سوزد همه شب بی روشنی روشن تو

کرده دل را دریای هوس موج تمنای تو

ای شمع طرب سوزد همه شب بی روشنی روشن تو   

آن که تو را آن دهن تنگ داد 

داد که تا بوسه فشانی همی  

وآن لب جان پرور گلرنگ داد

گه بدهی گه بستانی همی