یک شاخه گل ۳۱۶

کِی رفته ای زدل که تمنا کنم تو را

غیبت نکرده ای که شَوَم طالب حضور

با صد هزارجلوه برون آمدی که من

رسوای عالمی شدم از شورعاشقی

بالای خود درآینۀ چشم من ببین

کِی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را

پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

با صدهزاردیده تماشا کنم تو را

ترسم خدا نخواسته رسوا کنم تو را

تا با خبر زعالم بالا کنم تو را

اندوه تو شد وارد کاشانه ام امشب

از من بگریزید که مِی خورده ام امروز

مهمان عزیز آمده در خانه ام امشب

با من منشینید که دیوانه ام امشب 

یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت

نعره ها خواهم زد و دربحر و بَرخواهم فتاد

یا بهار عمر من رو بَر خزان خواهد نهاد

داد خود را زان مَه بیدادگر خواهم گرفت

شعله ها خواهم شد و درخشک و ترخواهم گرفت

یا نهال قامت او را به بَر خواهم گرفت

با صد هزار جلوه برون آمدی که من

رسوای عالمی شدم از شورعاشقی

با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

ترسم خدا نخواسته رسوا کنم تو را

به دامن شب ها تا سحرم ستاره بارد ازچشم تَرم

من ناله کنم زعشق تو چون مرغ سحر

از شکنجۀ غم ها در فغان و آهم

زآتش عشقت چرا نسوزم

تو خنده زنی به ناله ام همچون گُل تر

دل به عشق تو دادم این بود گناهم 

به دَرد و داغ عاشقی چرا نسازم