یک شاخه گل ۳۱۵

روزگاری من و دل ساکن کویی

عقل و دین باخته دیوانۀ رویی بودیم

ودیم ساکن کوی بُت عربده جویی بودیم 

 بستۀ سلسلۀ  سلسله مویی بودیم 

کس درآن سلسله غیرازمن ودل بند نبود

یک گرفتارازاین جمله که هستند نبود

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

بس که دادم همه جا شرح دلارایی او

 داد رسوایی من شهرت زیبایی او 

 شهرپُرگشت زغوغای تماشایی او 

حالیا عاشق سرگشته فراوان دارد

کِی سَروبرگ من بی سروسامان دارد

گرچه ازخاطر وحشی هوس روی تو رفت 

وزدلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

با دل پُر گله از ناخوشی خوی تو رفت 

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت 

حاش الله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند

مدتی درره عشق تو دویدیم بس است 

قدم از راه طلب بازکشیدیم بس است

ره صد بادیه دَرد بُردیم بس است

اول و آخِراین مرحله دیدیم بس است

بعد ازاین ما و سَرکوی دلارای دگر

با غزالی به غزلخوانی وغوغای دگر

گرچه ازخاطر وحشی هوس روی تو رفت 

وزدلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

حاش الله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند