یک شاخه گل ۳۱۱

من هر چه دیده ام زدل و دیده دیده ام 

گویند بوی زلف تو جان تازه می کند

گاهی زدل بُوَد گله گاهی زدیده ام

سلمان قبول کن که من از جان شنیده ام

من خراباتیم و باده پرست

می کشندم چو سبو دوش به دوش 

در خرابات مغان واله و مست

می برندم چو قدح دست به دست

ما روی دل به خانهٔ خمّار کرده ایم

سر مست رفته ایم به بازار و جرعه وار 

محراب جان زابروی دلدار کرده ایم 

جان را نثار بر سر بازار کرده ایم 

از بس که شکست و باز بستم توبه

دیروز به توبه ای شکستم ساغر

فریاد همی زند زدستم توبه

امروز به ساغری شکستم توبه 

من شمع لرزانم                 از شب گریزانم     کز غم فزون گردد تاب و تب من       وای از شب من

شب چون فراز آید افسانه ساز آید     آید زتنهایی                      جان بر لب من      وای از شب من

شب ها به غم مبتلا شوم                  با مرغ شب هم نوا شوم                   از بی نوایی

جویم به میخانه هر شبت                 تا بوسه ای نوشم از لبت                  نوشین لب من

هر شب زاشک ستاره ها    افتد به جانم شراره ها                                 بی نام رویت

دل بی تو لبریز خون شود    دور از تو هر شب فزون شود                       تاب و تب من

مراد من از جهان تویی        مهربان تویی        شمع محفل من                  شادی دل من        در جهان تویی

حدیث دل با خدا کنم            ناله ها کنم           تا به ناله تو را                  با شکسته دلان      آشنا کنم

جان ریزم به پای تو           می میرم برای تو               دیگر چه خواهی 

شب ها به غم مبتلا شوم                  با مرغ شب هم نوا شوم                   از بی نوایی