یک شاخه گل ۳۰۸

گر خوش کند لب تو دهانم به بوسه ای

در کار عشق جان و دلی داشتم که سیف

خرم شود زلعل تو جانم به بوسه ای

اینم به عشوه ای شد و آنم به بوسه ای

روز عمرم به زوال آمد و شب نیز رسید

بی تو یک لحظه که بر من گذرد پندارم

سعدیا من به جواب تو سخن ها گفتم  

شب هجران تو را خود سحری نیست پدید  

هفته ای می رود از عمر و به ده روز کشید

چه از آن به که مرا با تو بود گفت و شنید

ای کوی تو ز رویت بازار گلفروشان

هر شب ز بار عشقت در گوشه های خلوت

ما بلبلان مستیم از بهر گل خروشان

گردون فغان بر آرد از نالهٔ خموشان

مباد دل ز هوای تو یک زمان خالی

خیال روی تو در خاطرم بود شب و روز

که بی هوای توام تن بود ز جان خالی

ز مهر و ماه کجا باشد آسمان خالی 

دیگر مخوان شرح غم این عاشق دیوانهٔ آتش بجان را      

دیگر مکن آگه بدین افسانهٔ جان سوز من بیگانگان را 

آتش زدی بال و پرم را

دلگشته اکنون از دست غم خون

بر هم مزن خاکسترم را 

من بار سنگینم مرا بگذار و بگذر 

رفتم ز دل سودای تو بیرون کنم بیرون نشد

دیگر مگو زان بالِ این پروانهٔ آزرده جان را 

ازعشق لیلایی دلم مجنون کنم مجنون نشد 

بر شاخِ گلزاری گل پژمردهٔ بی باغبان را

دیگر چه جویی با من چه گویی

نیکم بدم اینم         مرا بگذار و بگذر

من بار سنگینم مرا بگذار و بگذر  

اکنون که من در آتشِ عشق تو بر جا مانده ام 

حالا که مست از باده ای پیمانه با مستانه مشکن

با این دل درد آفرین تنهای تنها مانده ام 

از ما گذشت اما دل دلدادهٔ دیوانه مشکن