یک شاخه گل ۳۰۱

ازجان که نداشت هیچ سودم تو بهی

از دیده که نقش تو نمودم تو بهی

وزدل که فرو گذاشت زودم تو بهی

دیدم همه را و آزمودم تو بهی

یک چند نِهان سوی دلارام شدیم

ترسیدن ما همه زبد نامی ماست

اکنون به عیان جفت مِی و جام شدیم 

اکنون زچه ترسیم که بدنام شدیم 

حسن غزنوی

اشعاری که شنیدید ازیکی ازسخنوران بزرگ قرن ششم ، سید حسن غزنوی معروف به اشرف است. اشرف الدین حسن مشهوربه اشرف معاصربا بهرام شاه دارای قصاید، غزلیات و رباعیات نغز و دلنشینی است . بیشتر تذکره نویسان مناعت طبع، عزت نفس و پاکی اخلاق او را ستوده و از وی به نیکی یاد کرده اند . شاید به همین سبب است که مزارش واقع درقصبۀ جُنِین پس از هشتصد و اندی سال که از مرگش می گذرد هنوز باقی و محفوظ مانده است. 

ای گنج روان دردل ویران کُنمت جای

افسانۀ عشق تو شدم آه دریغا

شاید که مگرگنج به ویرانه بماند

ترسم که نمانم من و افسانه بماند

شبها زتودرسَرم چه سوداست که نیست

سوگند همی خوری که دل بستۀ توست

وزهجرتو برمن چه ستمهاست که نیست

سوگند چه حاجت است پیداست که نیست

حسن غزنوی

پوران (ترانه)

خسته ازهجرانم بی سروسامانم زعشق رخ یار

گشته چون مویت تارگیسویت روزگارمن چنان تار

تا به کِی زاری ازچه روخواری گشته ام خسته

غرق درحرمانم واله وحیرانم زهجررخ یار

کزغم رویت چشم جادویت بگریم همی زار

مرغ پَربسته تا شدم به دام تو صیاد گرفتار

ای امید دل من مِهرت آب و گِل من

برمن خسته دل کُن نگاهی

کزنگاهت دهم مژدگانی

دوعالم به یک بار

کرده ای ای مَه روزمستیَم چوگیسویت

بُرده ای ای ره کرده ای خبردل زابرویت

ازآن ترسم که سوزم به ناچار

مسرور