یک شاخه گل ۲۹۸

فارغ از تصنع از دل بر خیزد بر هر دلی حسّاس خوش می نشیند و شنونده را به عالمی چون رویا می کشاند این بیان است که موسیقیش می نامیم موسیقی مانند پرتوی است از روح که چون امواج دریا گاه آرام و سبک بار به کنار می رسند و گه خشمگین و طوفانی سر به سنگ و سخره ها می کوبند از این گفتار یقینا در یافته اید که این بار از شعر و شاعری سخن نمی گوئیم و قصد ما از اشارت به کلک و رنگ و سایه روشن در آغاز سخن صورتگری و چهره نگاری نیست این بار می خواهیم از آهنگسازی صحبت بداریم آهنگسازی که چون شیدا نامش را بسیار شنیده اید و ما برتر از ابوالقاسم عارفش می دانیم مرتضی محجوبی هنرمند گلها هنرمندی که موسیقی ایرانی را به خوبی می دانست و با سبکی مخصوص به خودش نیکو پیانو می نواخت و چنان لطیف که این ساز مضرابی به سازی کششی شباهت پیدا می کرد بدون آنکه از طنین ربع پرده ها در پی پرده ها آهنگ و صدایی نا مطلوب بر خیزد مرتضی محجوبی از آهنگسازان عالیقدر معاصر است و نامش در ردیف باربد و نکیسا در فرهنگ ایران برای همیشه زنده خواهد ماند.

بت من تو و جلوهٔ آن رخ ماه

بخدا تو به چهره مهی

من و شکوهٔ بخت سیاه

چه هراسم از این سیهی

زکنارم یگانه دلدارم 

تو مرو تو مرو تو مرو 

من فدای چشم مستت تو مرو

جان کجا برم زدستت

تو مرو تو مرو تو مرو