یک شاخه گل ۲۹۶

در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای

بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع

گر اسیر خال و خطی شد دلم عیبم مکن 

عاقلانش باز زنجیری دگر بر پا نهند

این جنون تنها نه مجنون را مسلم شد بهار  

سوختم زین آشنایان ای خوشا بیگانه ای    

هر کسی سوزد به نوعی در غم جانانه ای   

مرغ جایی می رود کآنجاست آب و دانه ای  

روزی ار زنجیر از هم بگسلد دیوانه ای

باش کز ما هم فتد اندر جهان افسانه ای   

از سخنوران نامی که در قصیده سرایی ممتاز بوده اند یکی محمد تقی بهار است که پس از مرگ پدر محمد کاظم صبوری ملک الشعرای آستان قدس رضوی به لقب ملک الشعرا ملقب و از آن پس به ملک الشعرا بهار معروف گردید بهار در سال ۱۳۳۰ هجری شمسی در گذشت و از خود آثار گرانبهایی باقی گذارد از آن جمله احوال فردوسی احوال مانی احوال محمد جلیل طبری و دورهٔ سبک شناسی ملک گاه در ترانه سازی طبع آزمایی می نمود و بر آهنگی دلنشین شعر می گذارد آهنگی که خواهید شنید و از سلطان مراد میرزا حسام السلطنه است و در مایهٔ شوشتری آمیخته با ترانهٔ بهار است.

باد صبا برگل گذرکن گل گذرکن گل گذرکن     

ازحال گل ما را خبرکن نازنین ما را خبرکن    

بیچاره عاشق ناله تا کی یا دل مده یا ترک سر کن ترک سر کن 

شد خون فشان چشم تر من

ای یار عزیز از ما مگریز

پرخون دل شد ساغر من

در فصل بهار با ما مستیز