یک شاخه گل ۲۹۰

تا کی جفا کشم زتو ای بیوفا برو

آنها که در قفای تو گفتیم گفته ایم 

دشمن نکرد آنچه تو کردی به دوستی

امید صلح نیست دگر نیست نیست نیست

غیر از سفر علاج نداری لجاج چند

بگذاشتم به مدعیان مدعا برو

تا وا نکرده ایم لب از پیش ما برو 

بیگانه ام دگر برو ای آشنا برو

منشین برو برو برو ای بیوفا برو 

مُردی زرشک غیر ظهوری بیا برو

بیا ساقی ای خرمن گل بیا

بیا ای خرامانده طاووس مست

به رویم در خنده بستن چرا 

بیا ساقیا مگذر آن روز را  

اسیر خمارم شرابی کجاست   

زغم مرده ام زنده ام چیستم

مرا خار کردی زهی اعتبار

مرا خار کردی زهی اعتبار  

دل است این که عجز و نیاز آورد 

تو گل من خزان دیده بلبل بیا

بنه بر سرم پا که رفتم زدست 

تبسم به لب در شکستن چرا

بده آتش عافیت سوز را

دلم بر دلم سوخت آبی کجاست 

ستم چند بیچارهٔ کیستم 

ولی دل عزیز است خارش مدار

ولی دل عزیز است خارش مدار

ترا بر سر خشم و ناز آورد

نه دلداری دارم

سرا پا دردم من

سر گردانم 

در این عالم

نه غمخواری دارم  گرفتاری حسرت نصیبم   

به غم خو کردم من چه پرسی از نام و نشانم 

                 بی سامانم   

                 همچون شبنم

پریشانی دور از حبیبم 

اسیری دور از آشیانم

همچون مرغ طوفانم 

یکدم بر جا میمانم

خواهم بجای اشک او را

خواهم اثر کند گاهی 

                  بهار دلجو را

                  فروغی از ماهی

شبی کنار خود بینم

بشام تار خود بینم

نه مستم نه هشیارم من

نه از من خبر دارد کس

وای از تنهایی 

     نه محرمی نه غمگساری دارم من

نه خوابم نه بیدارم من

نه از خود خبر دارم من

وای از رسوایی

فغان که جان بی قراری دارم من  

شاخه گلی که نثار شد شمارهٔ ۲۹۰ بود که با شرکت خانم الهه و آقایان پرویز یاحقی و فرهنگ شریف تنظیم گردیده اشعار از ظهوری ترشیزی شاعر قرن یازدهم آهنگ در مایهٔ ابو عطا از آقای تجویدی ترانه از آقای نواب صفا گوینده آذر پژوهش