یک شاخه گل ۲۸۲

تدبیر کنم هر شب تا دل زتو بر گیرم

 دل با تو در آمیزم کآمیخته ای با جان

چون مهر بر آرد سر مهر تو زسر گیرم

جانی دگرم باید تا یار دگر گیرم

غم تو خجسته بادا که غمی است جاودانی

دل من کجا پذیرد قفس تو دیگری را

ندهم چنین غمی را به هزار شادمانی

دگری به تو نماند تو به دیگری نمانی

 تدبیر کنم هر شب تا دل زتو بر گیرم

دل با تو در آمیزم کآمیخته ای با جان

چون مهر بر آرد سر مهر تو زسر گیرم

جانی دگرم باید تا یار دگر گیرم

پوران (ترانه)

الهی اگرعاشق شود روزی چو من دیوانه اش کُن

چودیوانه شد همدردمن در گوشهٔ میخانه اش کُن

به غم یارش کُن گرفتارش کُن

تا زدل آهی کشد و اشکی بفشاند

زنامرادی باید اکنون سوی صحرا رو کنم

ه از کف روشنی را فانوس چشمم در جوانی

تا چو من بر آتش غم دل را بنشاند

به سنگ خارا نیمه شب ها شکوه ها از او کنم

قصه ها گوید نگاهم با این زبان بی زبانی

شعله در کاشانه ام سرمی کِشد ازآه درد آمیزم

روز وشب طوفان کند دوراز زخش این اشک سیل انگیزم

زنامرادی باید اکنون سوی صحرا رو کنم

داده از کف روشنی را فانوس چشمم در جوانی

به سنگ خارا نیمه شب ها شکوه ها از او کنم

 قصه ها گوید نگاهم با این زبان بی زبانی

الهی اگرعاشق شود روزی چو من دیوانه اش کُن 

چودیوانه شد همدرد من درگوشهٔ میخانه اش کُن