یک شاخه گل ۲۷۴

گفت یار از غیر من پوشان نظر گفتم به چشم  

گفت یار از غیر من پوشان نظر گفتم به چشم  

گفت اگر یابی نشان پای ما بر خاک راه  

گفت اگر گردی شبی از روی چون ماهم جدا    

وانگهی دزدیده در ما می نگر گفتم به چشم

وانگهی دزدیده در ما می نگر گفتم به چشم

بر فشان آنجا به دامن ها گوهر گفتم به چشم

تا سحر گاهان ستاره می شمر گفتم به چشم

در سینه مرا غیر تو همخانه کسی نیست   

در سینه مرا غیر تو همخانه کسی نیست

تا چشم تو بر گوشه نشینان نظری کرد    

زلفت به در دل چه نشسته است چو دل رفت 

ور هست به غیر دل دیوانه کسی نیست

ور هست به غیر دل دیوانه کسی نیست

در صومعه بی نعرهٔ مستانه کسی نیست

این حلقه زدن چیست چو در خانه کسی نیست

نه همزبانی  

نه مهربانی   

نه همنوایی 

نه چاره سازی

تا به او گویم زعشقت حکایتی

تا کنم از سوز پنهان شکایتی

نوای منی بی نوای توام   

شور و مستی تویی تویی    

بلای منی مبتلای تو ام

نور هستی تویی تویی

منم غباری بکوی تو

من که در دام هلاک افتاده ام   

عاشقی دیوانه ای افسرده جانم 

من کیم درد آشنایی  

هر شب افسانه ای دارد دل دیوانهٔ من   

من که چون اشکی به خاک افتاده ام

بی دلی بی حاصلی بی آشیانم

بی نصیبی بی نوایی

بشنو ای مرغ شب راز من و افسانهٔ من

با یاد لبت ساقی چون می به قدح ریزد 

گر زیر درخت گل باز آیی و بنشینی    

صد کشته به یک جرعه از خاک بر انگیزد

هر بار که بر خیزد گل بر سر گل ریزد