یک شاخه گل ۲۳۵

      
یک شاخه گل برنامهٔ شمارهٔ ۲۳۵        
         
دکلامه: آذر پژوهش
        
 

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را

از تو می خواهد بگیرد دل فریبِ دیگرم   

چندان امان نداد که شب را سحر کند

رشگ معشوقی کجا شد مگذار تسخیرم کند

  
      شفایی (غزل)
       
  پای صبا ببند و سر شیشه باز کن از بزم ما مباد به جایی خبر برند  
      شفایی (غزل)
       
  این ابیات از سراینده ای است موسوم به شرف الدین حسن و متخلّص به شفایی و چنانکه لطف علی بیک آذر صاحب تذکرهٔ آتشکده در باره اش می نویسد شفایی طبیبی بوده حاذق و شاعری عاشق در دربار شاه عباس بزرگ مقام ندیمی داشته و به حکیم شفایی مشهور بوده است از حکیم شفایی که به سال هزار و سی و هشت هجری قمری در گذشته علاوه بر یک مثنوی موسوم به نمکدان حقیقت که به تقلید از حدیقهٔ سنایی سروده ابیاتی نغز باقی است.  
       
       
 

مرغی چو همای دلِ من گشته اسیرت

 

به غلط هم نرود بر سرِ مجنون لیلا

 

گفتی که چه شد قائدهٔ مهرو محبت 

 

ما درِ دل نگشائیم به روی همه کس  

شکرانهٔ این صید تهی کن قفسی چند

(غزل)

عاشق آن بخت ندارد سخنی ساخته اند

(غزل)

رسمِ کُهنی بود به عهد تو بر افتاد

(غزل)

آن دلِ تُست که در وی همه کس می گنجد

  
      شفایی(غزل)
       
ترانه: پوران      
 

عقرب زلفِ کجت با قمر قرینه  

کیه کیه در میزنه من دلم میلرزه 

ای پری بیا در کنارِ ما 

از برم مرو خصمِ جان مشو    

نرگسِ مستِ تو وبختِ من خرابه  

کیه کیه در میزنه من دلم میلرزه    

ای پری بیا در کنارِ ما     

از برم مرو خصمِ جان مشو   

تا قمر در عقربه کارِ ما چنینه

در و با لنگر میزنه من دلم میلرزه

جانِ خسته را مرنجان

تا فدای توکنم جان

بختِ من از تو و چشمِ تو از شرابه

درو با لنگر میزنه من دلم میلرزه

جانِ خسته را مرنجان

تا فدای توکنم جان

  
      شیدا
       
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد  
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page