یک شاخه گل ۲۲۵

گر تو هم با چشم من بینی نگاه خویشتن

گر چه روشن شد چراغ جانم از انوار عشق   

گر تو هم با چشم من بینی نگاه خویشتن 

گر چه روشن شد چراغ جانم از انوار عشق

می شوی مفتونِ چشمان سیاه خویشتن

شمع آسا سوختم با اشك و آه خویشتن

می شوی مفتونِ چشمان سیاه خویشتن

شمع آسا سوختم با اشك و آه خویشتن

گر تو هم با چشم من بینی نگاه خویشتن  

گر چه روشن شد چراغ جانم از انوار عشق 

می شوی مفتونِ چشمان سیاه خویشتن

شمع آسا سوختم با اشك و آه خویشتن

رفتی زپیش دیده و بر جان نشسته ای

از ما چه دیده ای كه به صد سو همچو شمع 

در چشم غیر اگر بنشینی به دلبری  

ای غم اگر چه عهد تو بشكسته ام به می   

رفتی زپیش دیده و بر جان نشسته ای    

ازخاطرم چو اشك بدامان نشسته ای

خندان میان بزم حریفان نشسته ای

ندیشه كن چو اشك كه لرزان نشسته ای

نازم ترا كه بر سر پیمان نشسته ای

ازخاطرم چو اشك بدامان نشسته ای

ما نوا سنجان خاموشِ خزانِ عالمیم

آن شباهنگم كه در ویران غم آهنگ عشق 

غم فزائیم از سكوت عمركاه خویشتن

تا سر آید شب سُرایم بهر ماه خویشتن