یک شاخه گل ۲۲۴

دونگاهی که کردمت همه عمرنرود تا قیامت ازیادم

نگه اولین که دل بُردی، نگه آخِرین که جان دادم

این مضمون بدیع درقالب شعری ساده و روان از شاعری است موسوم به لطفعلی بیک آذر که به آذر بیگدلی مشهوراست . ازآذربیگدلی که ازسرایندگان بنام قرن دوازدهم و معاصر نادرشاه و کریم خان زند و شاگرد مشتاق اصفهانی بوده ، علاوه براشعاردلپذیری که برگنجینۀ ادبیات فارسی افزوده، تذکره ای باقی ست. تذکره ای که آتشکده نامیده و به جای تهیۀ فهرستی با رعایت قرون، به نحوی خاص از روی حروف تهجی، اسم شهرو زادگاه شاعرتنظیم گردیده وبه استثنای شرح حال و سروده های دوست خود، سید احمد هاتف اصفهانی، که به تفصیل نگاشته، درمورد دیگران به اختصار و ایجازی بی تناسب کوشیده است. این قطعه ازاوست:

بعدازاین ای مدعی چون بَردَرجانان روی

یا تورا بینند و بگشایند در بر روی من

من هم آیم از قفا و ایستم پهلوی تو 

یا مرا بینند و نگشایند در بر روی تو

آذربیگدلی(قطعه)

مرضیه (ترانه)

بلبل شوریده چو دلدادگان

بَردل ما داغ تمنای توست

نقد روان داده به سودای گُل 

بَر دل او داغ تمنای گُل

شادا (غزل)

فرصت مستی ز کف نمی گذارم

دامن آن نازنین رها نسازم

عشق تو با آینه اگر گذارد

عشق من ای لاله رو اگرگذاری

دیدۀ مست نگار اگر گذارد 

کشمکش روزگار اگر گذارد 

بَر دل تو آه من اثر گذارد 

تاج محبت تو را به سَرگذارد 

رهی معیری(غزل)

پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد .