یک شاخه گل ۲۲۳

      
یک شاخه گل برنامهٔ شمارهٔ ۲۲۳
        
         
دکلمه: آذر پژوهش         
 

زچهره خون چكد ش چون بر او نگاه كنی

مژه سیاه و خط وخال زلف سیاه  

دگر ازو طمعِ بوسه از چه راه كنی

مسلم است که روز مرا سیاه کنی

  
      سروش اصفهانی (دو بیتی)
       
  دو بیتی كه شنیدید از سروش اصفهانی شاعر قرن سیزدهم است و از جمله سرایندگانی كه در اقتفای فرخی سیستانی كامیاب بر آمدند شعر سروش دارای فصاحت و لطفی است كه در بیان موزون شاعران قرن گذشته چون وصالِ شیرازی صبای كاشانی و قا آنی كمتر به نظر می رسد از سروش اصفهانی علاوه بر قصائد و غزلیات و مقطعات كه هنوز به طبع نرسیده است قصائدی شیوا در مناقبِ خاندانِ جلیلِ رسالت باقی است كه به نامِ شمس المناقب مشهور است این قطعه نیز از سروش اصفهانی است.  
       
       
  لَختی از موی او فرستادم دی به نزدیك خواجهٔ عطار  
    كه بدین رنگ و بوی آنچه تو را مُشك باشد مرا بُوَد در كار  
       
  رفت خادم فراز و باز آورد موی آن شمسهٔ بَتانِ بهار    
    كه بدین رنگ و بوی در همه شهر مُشك نآورده كاروانِ تتار  
      سروش اصفهانی (دو بیتی)
ترانه: مرضیه      
 

نرگسِ مستی

ابرو پیوستی

به رویت همچو ماه

دو چشمانت سیاه 

چشمِ بدت دور

رشگِ رخِ حور

  
       
 

آفتِ جانی خبر دارت كنم   

بلبلِ زارِ خسته دل به كسی نبسته  

ای دو صد بنده گرفتارِ كمندِ مویت

بلبلِ زارِ خسته دل به كسی نبسته 

ای دو صد بنده گرفتارِ كمندِ مویت 

بلبلِ زارِ خسته دل به كسی نبسته 

باشه تا روزی گرفتارت كنم

مرغِ قفس شكسته از كمندِ خلق جسته

عاشق آنست كه پا می نكشد از كویت

مرغِ قفس شكسته از كمندِ خلق جسته

عاشق آنست كه پا می نكشد از كویت

مرغِ قفس شكسته از كمندِ خلق جسته

  
      شیدا
       
       
  پیوسته دلت شادو لبت خندان باد    
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page