برگ سبز ۵۵

 

      
          
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی 

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

 
      منسوب به عطار (قصیده)
       
گوینده: روشنک      
 

نشاید گفتن آن‌كس را دلی هست   

به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز 

كه ندهد در چنین صورت دل از دست

كه هشیاران نیامیزند با مست

 
       
گوینده: روشنک      
 

نه آزاد از برش بر می‌توان خاست

خیالش در نظر چون آیدم خواب 

به آخر دوستی نتوان بریدن 

دلی از دست بیرون رفته سعدی 

نه با او می‌توان آسوده بنشست

نشاید در به روی دوستان بست

به اول خود نمی‌بایست پیوست

نیاید باز تیر رفته از شست

 
      سعدی (غزل)
       
آواز: گلپایگانی      
 

بس كه جان بر آتش غم سوختیم 

چون بر آوردی با عشقش دمی  

آتش عشقش چو در ما در گرفت

مانده بود از غارت عشقش دلی

سال‌ها با آتش غم ساختیم 

در حرم رفتیم ومحرم سوختیم

دم فرو بستیم وهمدم سوختیم

هر دو عالم را به یك دم سوختیم

برق دیگر جست و آن‌هم سوختیم

سال دیگر ز آتش غم سوختیم

 
       
       
گوینده: روشنک      
 

مانده بود از غارت عشقش دلی  

بارها با آتش غم ساختیم 

برق دیگر جست و آن‌هم سوختیم

بار دیگر زآتش غم سوختیم

 
     

مشرقی تبریزی (غزل)

       
       
  زیبد كه زدرگاهت نومید نگردد باز  آن كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
     
  این هم برگ سبزی بود تحفهٔ درویش، علی نگه‌دار شما.  
       
       
       
       

Back to programme page