گلهای رنگارنگ ث۲۲۴

قبلۀ دل ها كجا باشد به غیر از كوی او

آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود 

نقش عشق و آرزو از چهرۀ دل شسته بود 

لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت 

در دل بیزار خود جز بیم رسوایی نداشت 

در نگاه سرد او غوغای دل خاموش بود 

دیدم آن چشم درخشان را ولی در این صدف 

بر لب لرزان من فریاد دل خاموش بود 

جز من و او دیگری هم بود اما ای دریغ 

چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود

عكس شیدایی در آن آینۀ سیما نبود

دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبود

گر چه روزی هم نشینی جزبا منِ رسوا نبود

برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود

گوهر اشكی كه من می خواستم پیدا نبود

آخر آن تنها امید جان من تنها نبود 

آگه از درد دلم زان عشق جان فرسا نبود

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن 

چون نسیم نوبهار بر آشیانم كن گذر 

تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان 

چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی 

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن 

چون نسیم نوبهار بر آشیانم كن گذر 

بازآ ببین در حیرتم بشكن سكوت خلوتم 

ای روی تو آینه ام عشقت غم دیرینه ام 

ای بهار آرزو بر سرم سایه فكن

تا كه گلباران شود كلبۀ ویران من

تا نسیم از سوی گل آمد بیا دامن كشان

چون سرشك اندر كنار بنشین نشان سوزِ نهان

ای بهار آرزو بر سرم سایه فكن

تا كه گلباران شود كلبۀ ویران من

چون لالۀ تنها ببین بر چهره داغ حسرتم

بازآ چو گل در این بهار، سر را بنه بر سینه ام