گلهای رنگارنگ ب۲۲۰

ای خوشا عاشقی و مستی و بی پروایی  

از دل من به كجا می روی ای غم دیگر  

ای خوش از خون دل خویش قدح پیمایی

تو كه هر جا روی  آخر  بَرِ من  باز  آیی

حال  كه رسوا  شده ام  می روی 

حال كه  غیر  از تو  ندارم  كسی  

حال كه چون پیكرِ سوزان  شمع 

حال كه در وادی عشق و جنون   

حال  كه   در  بحرِ  تماشای  تو

این همه رسوا تو مرا  خواستی  

واله  و شیدا  شده ام  می روی

وین همه تنها شده ام می روی

شعله سرا پا شده ام  می روی

وامقِ  عذرا   شده ام  می روی

غرق  تمنا   شده ام    می روی

حال كه رسوا  شده ام می روی

نظری به رویش امشب نظری به ماه دارم 

من اگر بدم چه باكم كه تویی  بدین نكویی 

به رخ از هجوم  زلفت  نبود  مَجال  دیدن  

نظر  ار كنم به  رویت  اثری ز من  نماند  

چو  گدای روستایی كه به بزم  شه در آید   

مگر آن ستارۀ  صبح  دمید  خواهد امشب    

تو به فكر آنكه از در به چه حیله ام بِرانی   

كه  میان  ماه  و رویش  بسی اشتباه  دارم

چه نكویی ام از این بِه كه تو نیك خواه دارم

كه  میان  روزِ روشن  دو شب  سیاه  دارم

به  تو زحمتی  كه  دارم  به یكی نگاه  دارم

چه كنم ادب  ندانم  كه چه  سان  نگاه  دارم

كه گهی نظر به پروین و گهی به ماه  دارم

من ساده دل به این خوش كه گریزگاه دارم

شكست عهد من و گفت هرچه بود گذشت  

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید 

به گریه گفتمش آری  ولی چه زود گذشت

بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود  گذشت