گلهای رنگارنگ ب۲۱۴

خوش است نالۀ نای و نوای زیر و بمی                    

 ز سبزه فرشی و از سرو سایبانی سبز                    

دمی خجسته و در صحبت خجسته دمی

ز مِی سبویی و از ابر نوبهار نَمی

چه خوش است پیش زلفت سر شِكوه باز كردن     

همه روز در خیالم كه شب دگر بیاید 

دَرِ دل كنون نشاید به همه فراز كردن   

به تكلّمی دهانت بگشود عقده هایم 

سر كوی دلبر من به حریم كعبه ماند    

گِله های روز هجران به شب دراز كردن

تو و نازها كه داری من و نیاز كردن

تو به خانه ای نشاید در خانه باز كردن

چه خوش است كشف معنی بَرِ اهل راز كردن

كه به هر طرف كنی روی بتوان نماز كردن

به عشق كوش كه تا در دل تو ره نكند                     

شكار شد دل رعدی به یك نگاه و حذر                     

نه ماجرای وجودی نه وحشت عدمی

ز شیرگیری چشمان آهوی حَرَمی

چون رود پی كسی سر ز پا نمی شناسد                    

نمی گریزد نمی هراسد                                    

نمی رود پی بقا، به جز فنا نمی شناسد                     

به بام و در زند كه دور از كار من شو                    

غیر یار خود دگر آشنا نمی شناسد

بلا و آفت و قضا درین سرا نمی شناسد

اگر بگویمش شبی غم خوارمن شو

ز دست دل چه می كشم وای