گلهای رنگارنگ ۱۶۲ب

روشنک (گوینده)

تا كِی كشم  جفای تو این  نیز  بگذرد

بسیار شد  بلای  تو  این  نیز  بگذرد                                 

بگذشت آنكه دوست همی داشتی مرا

دیگر شده است رای تو این نیز بگذرد

فخرالدین ابراهیم عراقی (غزل)

در میكده رفتم خُم و خُم خانه تو بودی

در كعبه شدم با همه در خانه تو بودی                 

در حلقۀ مستان مِی و پیمانه تو بودی

دیدیم به هر انجمن افسانه تو بودی

بر موی خود آشفته و دیوانه تو بودی                        

در كعبه شدی سُبحه و در میكده زُنّار                        

من رخ چو نمودی به تمنای تو بودم

افتاده به پیش قدِ رعنای تو بودم                               

در جلوۀ تو محو تماشای تو بودم

چون سایه به همراهی بالای تو بودم

در عینِ سكون جنبش دریای تو بودم                        

آورد مرا عشق تو از خانه به بازار                        

 زان پیش كه آواره به صحرای تو گردم

در فرد ز جمع تو هویدای تو گردم                         

از منظر پنهان تو پیدای تو گردم

در انجمنت بینم و رسوای تو گردم

در مجلس مستان تو صهبای تو گردم                        

سرمست درآیم به در از خانه خمار                        

صفی علیشاه (مسمط)

مرضیه (ترانه)

تو ای آهوی وحشی

چه دیدی كه از ما رمیدی

چو در پایت افتادم

به راه تو سر دادم

كی می كنی یادم

گاهی گداری با نامه ای شادم

برو ای ستمگر

كه من بی تو دیگر ندارم سر هستی

 ای آشنا گل نا آشنا گشتی

ای جان شیرین از من جدا گشتی

تو ای شور مستی

تو ای نور هستی

چو پیمان گسستی

ز قید وفا رفتی

خیرت ندیدم

دردا به حال دل  

خواب و خیال دل

شاعر ناشناس

آنچه در مدرسه عمری است بیاندوختمی

به یكی عشوه ساقی همه بفروختمی

روشنک (گوینده)

آنچه در مدرسه عمری است بیاندوختمی

به یكی عشوه ساقی همه بفروختمی

مرضیه (آواز)

در دبستان ازل روز نخست از بستان  

به جز از درس غم عشق نیاموختمی

مستی و باده كشی ها كه شدی پیشه ما

شیوه هایی است كه از چشم تو آموختمی           

آخر ای ابر گهربار روا كی باشد

عالمی كامروا از تو و من سوختمی

تیره شد روز من اسرار چو شام دیجور

گر چه صد مشعله هر دم ز دل افروختمی

روشنک (گوینده)

آخر ای ابر گهربار  روا كی باشد

عالمی كامروا از تو و من سوختمی

مرضیه (ترانه)

تو ای آهوی وحشی

چه دیدی كه از ما رمیدی

چو در پایت افتادم

به راه تو سر دادم    

كی می كنی یادم

گاهی گداری با نامه ای شادم

برو ای ستمگر

كه من بی تو دیگر ندارم سر هستی           

 ای آشنا گل نا آشنا گشتی

ای جان شیرین از من جدا گشتی

تو ای شور مستی

تو ای نور هستی                                      

چو پیمان گسستی

ز قید وفا رفتی

خیرت ندیدم

دردا به حال دل

خواب و خیال دل

شاعر ناشناس

روشنک (گوینده)

تو واقف اسرار من آنگاه شوی         

كز دیده و دل بنده ی آن ماه شوی                                          

روزیت اگر به روز من بنشاند

از حالت شبهای من آگاه شوی

فخرالدین ابراهیم عراقی (غزل)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.