یک شاخه گل ۲۱۳

دوش مرغی به صبح می نالید   

یكی از دوستان مخلص را 

گفت باور نداشتم كه ترا 

گفتم این شرط آدمیت نیست  

عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

مگر آواز من رسید به گوش

بانگ مرغی چنین كند مدهوش

مرغ تسبیح گوی و من خاموش

در سلسلهٔ عشق كه بگسیختنی نیست  

در سایهٔ زلف تو نهد دام بلا را  

ما سر به كفِ خویش نهادیم در این كوی  

مردانه گوارا و بجان نوش كن ای دل     

غیر از دل سودا زده آویختنی نیست

هر فتنه كه از چشم تو انگیختنی نیست

از بخت سیه تیغ تو آمیختنی نیست

این جام بلا را كه زكف ریختنی نیست

به هر كجا گذری كوی عاشقانهٔ ماست   

هر آنچه می نگرم آفتاب طلعت اوست  

مرا نگار طلب می كند به خانهٔ خویش 

حدیث مسجد و دیر و حرم بهانهٔ ماست

هر آنچه می شنوی نغمهٔ ترانهٔ ماست

عجب مداركه رضوان بر آستانهٔ ماست

نشان خانه گرفتم زیار و گفت به لطف 

نشان خانه گرفتم زیار و گفت به لطف 

به هر كجا گذری كوی عاشقانهٔ ماست 

دل شكستهٔ عاشق همیشه خانهٔ ماست

دل شكستهٔ عاشق همیشه خانهٔ ماست

حدیث مسجد و دِیر و حرم بهانهٔ ماست