یک شاخه گل ۲۰۶

من در این صحرا نهادم پا كه نخجیرم كنند   

خاك گشتم  خاك و دارم چشم از اهل نظر 

در خمِ زلفِ بتی گردن به زنجیرم كنند

كز نگاه لطف و رحمت باز اكسیرم كنند

گفتمش هندوی زلفت گفت طرّاری كند  

گفتمش لعل تو خواهد كرد كام دل روا     

گفتمش بیمار عشقت را چو جان آمد به لب  

گفتمش هندوی سرمستتت بُوَد دائم خراب 

گفتم آن طوق و معنبر چیست در گردن ترا 

گفتم آن تُركِ قدح نوشَت بُوَد پیوسته مست 

گفتمش آخر كند دردِ دلِ ما را دوا  

گفتمش جادوی چشمت گفت عیّاری كند

باز گفت آری كند لیكن به دشواری كند

گفت لعل جانفزای من پرستاری كند

گفت مخمور است و گاهی نیز خمّاری كند

گفت تسبیح است و گاهی نیز زُنّاری كند

گفت در مستی نگاهش كار هشیاری كند

لعل خندانش تبسم كرد و گفت آری كند

خوشا شراب و جوانی و می به بانگ سرور

به دوست دست بهم داده سر خوش از باده   

تنعّمی به از این در جهان نخواهد بود

كنار سبزه و آب روان به گفت و شنود

تو كه درد دل دیوانهٔ من می دانی  

عاشق عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم  

گر تو از بی سرو ساماتی من دلشادی  

فكر من باش شبی ور نه بیاید روزی   

عاشق عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم  

چند دور از تو خورم خون جگر پنهانی

منما راه كه دارم سر سرگردانی

سر فرازم من از این بی سری و سامانی

كه تو هم نیز به درمان دلم درمانی

منما راه كه دارم سر سرگردانی

من در این صحرا نهادم پا كه نخجیرم كنند  

خاك گشتم  خاك و دارم چشم از اهل نظر

در خمِ زلفِ بتی گردن به زنجیرم كنند

كز نگاه لطف و رحمت باز اكسیرم كنند