یک شاخه گل ۲۰۲

یارب دردی كه ناله آغاز كنم

چشمی كه بسوی خویش چون باز كنم    

تا ما روش زمانه آموخته ایم 

تا مشعل زندگی بر افروخته ایم  

شوری كه سرود شوق را ساز كنم

آن گمشده را زدور آواز كنم

با چشم گشاده و لب دوخته ایم

چون شمع به بزم دیگران سوخته ایم

ای مرغ نوای زندگی ساز مكن 

غمهای زمانه را به ما یاد مده 

وی باد سحر پرده شب باز مكن

ای مرغ در این غمكده آواز مكن

ای چشمهٔ خوش چه جانفزا می آیی 

مانند سرشك من نهان از مردم 

پیغام كه داری زكجا می آیی

آهسته و نرم و بی صدا می آیی

كام دلم زگریه میسر نمی شود 

لبخند زندگی است همین یك دو روز عمر

این قطره های خون شده گوهر نمی شود

صد شكر كاین دو روز مكرر نمی شود

تا سر به پای آن بت رعنا گذاشتیم  

شب رفت و ناله های دلم ناشنیده ماند  

بر آستان اهل نظر جا گرفته ایم 

جز خار خار عشق كه در دل خلیده است 

در وصف آن غزال غزلهای آبدار 

پا بر فراز طارم اعلی گداشتیم

این آرزو به وعدهٔ فردا گذاشتیم

تا دست رد به سینهٔ دنیا گذاشتیم

هر گل كه داشت خار تمنا گذاشتیم

مجنون صفت به سینهٔ صحرا گذاشتیم

بیا ساقی ای مونسِ جان بیا 

شب آمد به پایان شراب تو كو 

بده می كه ما را به ما ره دهد  

بده می كه یاد جوانی كند

غزل خوان و مست و گل افشان بیا

سپیده در می آفه تاب تو كو

دل روشن و جان آگه دهد

در این شام غم شادمانی كند

تا بر لب من آه شرر باری هست 

درهای امید را اگر بر بستند 

بر نای شكستهٔ دلم تاری هست

تا مرگ بُود رخنهٔ دیواری هست