یک شاخه گل ۱۹۷

مرا به یاد تو ایام عمرپیروز است

زآفتاب جمالت شکفته ام که مرا

بیا به فصل گل و عید و عشق و دور بهار

بهار ومی طرب افزا شد از طلیعه گل

که با خیال تو روزم همیشه نوروز است

چو جلوه تو نباشد شب است اگر روز است

ببین که همدم من آه خانمان سوز است

زعشق گل دل بلبل چو لاله پرسوز است

مریم ساوجی (غزل)

ابیاتی که توام با آهنگ سه‌گاه اثر شیدا شنیدید، از بانویی است سخن‌ور که در آغاز سور و سپس به کلمه مریم که نام اوست تخلص جسته و به مریم ساوجی مشهور گردیده است. مریم ساوجی علاوه بر طبع موزون، قلمی روان دارد و تا کنون کتابهایی به نام دختر راع، فرشته، حقوق زنان در اقوام و ادیان و اختلاف زن و مرد در اسلام منتشر نموده است. مریم با آنکه در سبک نو طبع آزمایی کرده معذالک، پیرو طریقه استادان قدیم است و به سزا می توان گفت تراویده‌های وی به سبک قدیم به مراتب از آنچه شعر نو می‌نامند، زیبا تر است.

توای دل معبد نور خدایی

تو مرات صفای ذوالجلالی

به روز شادی‌ام خوش می نوازی

به تنهایی مرا دمساز هستی

ازآن دایم به نزدت درسجودم

کسی مریم نشان از آشنا داشت

توکان عشقی و مهد صفایی

تو جولانگاه عشق لایزالی

به شام غم چو شمعی می‌گدازی

شبانگه تا سحر همراز هستی

که عکس لطف حقی در وجودم

که او محراب دل را با صفا داشت

مریم ساوجی (غزل)

پروین (آواز)

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی

تا بی خبر بمیرد در عین خود پرستی

حافظ (غزل)

عزیز دلم، یارخوشگلم، شمع محفلم

من از تو رضا نمی‌شم، بیا یارخوشگلم

من از نوشین لبت مدهوشم

یارمن ازتو جدا نمی‌شم، بیا عزیز دلم

من ازروز ازل دل برتوبستم، خدا خدا

از تب،مدهوشم ازتب

بیا آرام جانم، بیا دردت به جانم،بی تو نمانم خدا خدا

بیا بنشین که دل بردی زدستم، بردی زدستم

شاعر ناشناس