یک شاخه گل ۱۹۵

آمد به درت امید واری

محنت زده ای نیاز مندی 

از گفتهٔ خود سیاه رویی 

شاید زدر تو باز گردد  

كاو را بجز از تو نیست یاری

خجلت زده ای گناه كاری

وز كردهٔ خویش شرمساری

نومید چنین امیدواری

از كَرَم در منِ بیچاره نظر كن نفسی  

روی بنمای كه تا پیش رُخَت جان بدهم 

آتش هجر تو پنهان جگرم می سوزد

كه ندارم بجز از لطف تو فریاد رسی

چه زیان دارد اگر سود كند از تو كسی

لیكن از بیم نیارم كه بر آرم نفسی

امروز امیر در میخانه توئی تو 

مرغ دل ما را كه به كس رام نگردد   

در كعبه و بتخانه بگشتیم بسی ما

بسیار بگوئیم چو بسیار بگفتیم  

امروز امیر در میخانه توئی تو

فریاد رسِ نالهٔ مستانه توئی تو

آرام توئی دام توئی دانه توئی تو

دیدیم كه در كعبه و بتخانه توئی تو

كس نیست بغیر از تو در این خانه توئی تو

فریاد رسِ نالهٔ مستانه توئی تو

دل دیدن رویت به دعا می خواهد 

هستند شكر لبان در این مُلك بسی 

وصلت به تزرع از خدا می خواهد

لیكن دل دیوانه تو را می خواهد

آمد به درت امید واری  

شاید زدر تو باز گردد 

كاو را بجز از تو نیست یاری

نومید چنین امیدواری