یک شاخه گل ۱۹۳

نومید مشو امید میدار ای دل               

گر جمله جهان قصد به جان تو كند           

در غیب عجایب است بسیار ای دل

تو دامن دوست را به مگذار ای دل

زان دم كه ترا به عشق بشناخته ام          

بخرام تو سر مست بخرگاه دلم            

بس نرد نِهان كه با تومن باخته ام

كز بهر تو این خانه بپرداخته ام

تا خواسته ام زتو ترا خواسته ام           

خوابی دیدم دوش و فراموشم شد            

از عشق تو خوان عشق آراسته ام

این می دانم كه مست بر خاسته ام

من عاشق روی تو نگارم چه كنم            

هر لحظه یكی شور بر آرم چه كنم           

وز چشم خوش تو شرمسارم چه كنم

والله به خدا خبر ندارم چه كنم

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یكیست            

این همه جنگ و جدل حاصل كوته نظری است       

حرم و دیر یكی سبحه و پیمانه یكیست

گر نظر پاك كنی كعبه و بتخانه یكیست

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یكیست              

این همه قصه زغوغای گرفتاران است                 

گر زمن پرسی از آن لطف كه من می دانم             

حرم و دیر یكی سبحه و پیمانه یكیست

ورنه از روز ازل دام یكی دانه یكیست

آشنا بر در این خانه و بیگانه یكیست

ره هر كس به فسونی زده آن شوخ ار نه               

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یكیست              

گریه نیمشب و خنده مستانه یكیست

حرم و دیر یكی سبحه و پیمانه یكیست

من درد تو را زدست آسان ندهم             

از دوست به یادگار دردی دارم               

دل بر نكَنم زدوست تا جان ندهم

كان درد به صد هزار درمان ندهم

بد می كُنی و نیك طمع می داری           

با آن كه خداوند كریم است و رحیم          

هم بد باشد سزازی بد كرداری

گندم ندهد بار چو جو می كاری