یک شاخه گل ۱۹۰

      
یک شاخه گل برنامهٔ شمارهٔ ۱۹۰        
         
دکلمه: روشنک        
 

 

 

  
 

آنقدر در آتشِ بیدادِ جانان سوختم 

آنقدر در آتشِ بیدادِ جانان سوختم 

تا طریق و شیوهٔ دلدادگی آموختم 

تا طریق و شیوهٔ دلدادگی آموختم

  
 

گاه چون پروانه بر پایش فتادم نیمه جان  

ناله ها كردم نهادم سر به صحراها گری

گاه بر بالینِ او چون شمعِ سوزان سوختم

گاه گویی سر به زانو ماندم و لب دوختم

  
      منیر طه (غزل)
       
  سراینده گر چه جوان است ولی شعرش چون آتشی افروخته است خوش می سوزد و خوش بر دل می نشیند و چون نور عرفان در دل آزرده اش متجلی است به منیر تخلص جسته.    
       
       
  عاقبت دامان مهتابِ منیرش دست داد        دامنش بگرفتم و دُر و گُهر اندوختم  
       
       
    منیر از جمله سرایندگان معاصری است که به راهنمایی دل و از ذوق خدادادی پس از فراغت از دورهٔ دبیرستان رشتهٔ ادبی را در دانشگاه تهران به پایان رسانده و از محضر استادانی چون بدیع الزمان فروزانفر و دكتر صورتگر بهره مند گردیده است منیر بر آهنگهای اصیل ترانه هایی نیز ساخته كه متضمن مفاهیم و معانی عرفانی است از آن جمله است این ترانه كه در مایهٔ سه گاه است.  
       
       
 ترانه: بنان      
 

 مرا عاشقی شیدا فارغ از دنیا تو كردی

نداند كس جانا چه كردی 

دو چشمم را دریا دُر افشان گهر زا توكردی  

نه یكدم از جورت فغان كردم

منم اكنون چون خاك راهی 

اگر مِهری رخشد تو آن مِهری

اگر هستی پاید تو هستی  

بی لطف و صفا باشد بخدا بی تو هستی ها 

شمیم روح افزایی مُشگی عودی 

مرا عاقبت رسوا مست و بی پروا تو كردی

چه ها كردی با ما چه كردی

روان از چشم ما گهر ها دریاها توكردی

نه دستی سوی آسمان كردم

غباری در شام سیاهی

اگر ماهی تابد تو آن ماهی

اگر بودی باید تو بودی

از دیدارت از رخسارت پیدا بینم سر مستی ها

منیرِ بزم آرایی چنگی رودی

  
      منیر طه (ترانه) 
       
       
  پیوسته دلت شادو لبت خندان باد    
       
       
       
       
       
       


Back to programme page