یک شاخه گل ۱۸۵

شاهدی از دكانِ باده فروش  

حلقهٔ بندگی پیر مغان  

بسته زُنّار همچو ترسایان 

گفتم ای دستگیر مخموران  

جام گیتی نمای با من داد   

گر تو خواهی كه تا شوی محرم 

گفتم این باده از پیالهٔ كیست  

تا كه از پیر دیر پرسیدم  

هیچكس زاین حدیث لب نگشود  

به رهی می گذشت سرخوش دوش

كرده چون دُرّ عاشقی در گوش

جام بر دست و طِیلَسان بر دوش

از كجا می رسی چنین مدهوش

گفت از این باده جرعه یی كن نوش

درخرابات راز را می پوش

لب به دندان گرفت و گفت خموش

كه زسودای كیست این همه جوش

ناگهان چنگ بر كشید خروش

كه سراسر جهان و هر چه در اوست 

عكس یك پرتوی است از رخ دوست

تو كه اهل وفا نشوی

تو كه همدم ما نشوی

نمی روی تو از یادم

نمی رسی به فریادم

زبس دعا كردم

خدا خدا كردم

زدیده اشك من خون شد

بیا ببین چه می كِشم  

دلم زدیده بیرون شد

زآهِ دل در آتشم

زبس دعا كردم

خدا خدا كردم

چه گویمت به زندگی چه كرده ای با من

تو هم جفا بكِش ببین تو عاشقی یا من

نمی روی تو از یادم

نمی رسی به فریادم

تو كه اهل وفا نشوی

تو كه همدم ما نشوی