یک شاخه گل ۱۸۴

ای دل خونین تو دم دركش نفس آهسته تر كن

نالهٔ خود را به پنهان بر كش ای دل با صبوری 

با غم و رنج و عِلَم می سوز و با اندوه سر كن

از فقاه و آه و زاری در بر هر كس حذر كن

ابیاتی كه آمیخته به آهنگی موزون در مایهٔ دشتی شنیدید از سراینده ای است معاصر که بُشری تخلص میكند نامش آزاده و از شیفتگان مولانا سعدی و حافظ است آزادهٔ بُشری بر آن سر است كه مكنونات دل را در ساغر نظم و قوائد عروضی بیان دارد و تا بدانجا كه میسر شود اشعارش روان ساده وبی تصنع باشد از كلمات غیر مصطلح ولو ضرورت قافیه ایجاب كند بیزار است آزادهٔ بُشری با وجود اینكه سراینده ای است توانا معذلك آرزوی آن دارد بهتر و بیشتر از آزردگی های دل دیگران سخن گوید و با شعر ترجمان دردمندان باشد و با بیانی شیوا و دلپذیر رهنمون آنان گردد

دل را نتوان باخت به بی مهرو وفائی  

هر بی بصری ارزش این دل نشناسد

هر ظاهر نیكو نبود واجد باطن

هر كس كه به ظاهر زند از مهر و وفا دم 

هر نكتهٔ شیرین كه بر آید به زبانی  

سر می ننهم در ره هر بی سرو پائی

دل را بر صاحبنظران هست بهائی

زیبا نبود هر كه كند چهره نمائی

نیكو نگری نیست بجز رنج فضائی

دامی است كه دل ها بفریبد به نوائی

دیدی ای مه كه ناگه رمیدی و رفتی  

هر چه خواری به یاری كشیدم و دیدم 

بس ناله ها كردم به امیدی كه  

فریاد از دل تو كز جفا 

جانا گر چه بردی از یادم   

زپا فكندی بسر دویدم 

ساقی بده آن می را   

كه پای لاله پیاله خوش باشد 

علاج محنت بجز می نیست  

پیوند الفت بریدی و رفتی

دامن زدستم كشیدی و رفتی

رحم آری به فریاد من ای گل

فریاد ما نشنیدی و رفتی

جان در كوی عاشقی دادم

گوهر فشاندم به اشك من خندیدی و رفتی

مطرب بزن آن نی را

دل اسیران به ناله خوش باشد

بغیر نا لیدن نی نیست