یک شاخه گل ۱۸۲

ای سایه او زمن چه خواهی

بر خاطر خسته ام ببخشای

دست از منِ رنج دیده بردار

بگذار مرا به خویش بگذار

سیمین بهبهانی (غزل)

هر جا نگرم به پیش چشمم

وانگه بنظر در آن سیاهی

آن چشم چو شب سیه آید

آن چهره همچو ماه آید

یك شب بر جمع نكته سنجان

غم آمد و در دلم در آویخت

جانم به نگاهی آشنا شد

شادی زروان من جدا شد

دانی كه چه نغز و دلپذیر است

یك روز دل من آنچنان بود

آن دم كه سه تار نغمه می زد

یعنی كه هزار نغمه می زد

یكباره چه شد دلم فرو ریخت

گفتی كه ستاره نغمه پرداز

از دیدن آن دو نرگس مست

بر خاك بر افتاد و بشكست

سراینده این ابیات شاعری است معاصر و به نام سیمین بهبهانی مشهور، سیمین را عقیده براین است كه شعر سخن دل است و میگوید من هرگز جز به آهنگ دل جواب نگفته ام و بر آن سرم كه مضمون و مفهوم شعر چه در ساغر نظم عروضی و چه در قالب نو باید تازه و ابتكاری باشد سیمین از سخنواران بزرگ متقدم حافظ و سعدی را دوست میدارد و از معاصرین بهار و پروین اعتصامی را میپسندد و میگوید از آن جهت به این دو سراینده معاصر علاقه مندم كه اندیشه و توانائی آن داشته اند از دل دیگران نیز سخن گویند. دل من كه منشا؛ شعر من است از دل دیگران جدا نیست ، با دل درد آشنای خود به وصف و رنج و درد دیگران میپردازم و از آرامشان سخن میگویم.

نانان و مرضیه (ترانه)

بوی جوی مولیان آید همی

ریگ آموی و درشتی های او

 آب جیحون از نشاط روی دوست

ای بخارا، ای بخارا

میر زی تو

میر زی تو

 میر ماه است و بخارا آسمان

 میر سرو است و بخارا بوستان

بوی جوی مولیان،یاد یار مهربان 

یادیار مهربان آید همی

زیر پایم پرنیان آید همی

خنگ ما را تا میان آید همی آید همی

شاد باش و دیر زی

شاد مان آید همی

و بنان : شاد مان آید همی

ماه سوی آسمان آید همی

سرو سوی بوستان آید همی

بوی جوی مولیان،یاد یار مهربان،آید همی

بوی جوی مولیان ، یاد یار مهربان ، آید همی