یک شاخه گل ۱۷۹

دیگر نه زغم نه از جنون خواهم خفت 

زاین گونه كه بسته نرگست خواب مرا 

نه زاین دل غم دیده به خون خواهم خفت

در گور به حیرتم كه چون خواهم خفت

رندان بساط عشق دُرد آشامند

بی منت بال طایر فردوسند  

فارغ زمی لعل و رُخ گلفامند

بی زحمت صیاد اسیر دامند

روزی كه به خانِ وصل مهمان گشت

زان چشمهٔ حیوان چو كشیدم آبی  

شرمندهٔ انتظار احسان گشتم

از زندگی خویش پشیمان گشتم

اشعاری كه شنیدید از بانوئی است جمیله نام زاده سپاهان خوبروی و شیرین زبان تسكرت الخواتین وی را از سرایندگان قرن یازدهم می داند و از جمله زنان شاعری كه ظرافتِ طبع و لطافت خدا دادی را توامأ در نهاد داشته جمیله پس از نشو نما در زادگاه خود به هندوستان رفت و در آن دیار نیز شهرتی بسزا یافت برخی را عقیده بر این است اشعاری كه به نام خواجه حبیب الله معروف است از سروده های زوجه اش جمیله است

قتل چو منی به خشم و كین می ارزد  

در كنج دلت خیالت ار با ما هست 

خونم به شكست آستین می ارزد

آزردن دوستان به این می ارزد 

دارم دلی خونین بی لاله رویی

جویی زخون رانم از دیده بی او 

افتاده چون اشكم بر خاك كویی بر خاك كویی

چون لاله ای بینم بر طرف جویی بر طرف جویی 

خیزد از جگر نالهٔ من دور از آتشین لالهٔ من به نو بهاران

دور از آن مه غنچه دهن روز و شب بُود دیدهٔ من ستاره باران

فتادم از پا به نا توانی چون سایه در كوی او 

كاتشین عذار تو ای گل برده صبرو هوشم 

صبا پیامی به مهربانی از من ببر سوی او

جان و دل در آتش ولیكن لاله سان خموشم