یک شاخه گل ۱۷۸

یک شاخه گل برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۸

اگر دوباره قلب من گذشته را رها كند 

اگر زسرزمین كین گریزدو صفا كند  

اگر درستی و صفا تفاوت از ریا كند   

اگر شرار مهر او دمی دگر بقا كند 

اگر شرار مهر او دمی دگر بقا كند 

اگر نسیم یاد او گذر به آشنا كند

اگر رغیب فتنه جو كنار وی رها كند

اگر كه دیو و بخت من اطاعت از خدا كند

زدست خود نمی دهم مگر به مرگ دامنش

زدست خود نمی دهم مگر به مرگ دامنش

گر ساغر چشمان مرا بادهٔ ناز است   

كی می شكنم پای تمنای وصالت   

مگذار تهی ساغر مِهرِ ازلی را 

زان خاك كه با اشكِ من و پای تو آمیخت 

یك قطره نشد فاش زدریای وجودت

دانم كه مرا خواهی و خواهی كه ندانم  

چون نقش جدا می شوی از مردمك اما  

آوای دل من همه فریاد نیاز است

هر چند كه امید كم و راه دراز است

تا میكدهٔ خاطرِ من روی تو باز است

مشتی به من آور كه مرا دیده نواز است

دریای وجودت همه آغشته به راز است

زین راز كه در سینهٔ تو ولوله ساز است

با پیكرِ پندارِ تواَش راز و نیاز است

نومدی نومدی خو تو بینم

قولت نه قوله حرف خوم راسته 

هر گلی بهتره سی تو چینم بلال سی تو چینم

خدا گواهه دلم نخواسته

بلال بلالم بلال بلالم

دختر خدا حافظ بكُن حلالم

بلال بلالم بلال بلالم

چشمای خمارت كرده مهارم