برگ سبز ۳۸

چشم بگشا چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

شكر لله كه شدی با خبر از عالم دل

لخ به دل خوردی و از درد دل آگاه شدی

سخن عشق مگو با دل نامحرم غیر

اندكی با تو توان گفت كنون از غم دل

می‌توان از لب تو جست كنون مرهم دل

كه وصال دل من نیست تو را محرم دل

بپوشان رخ و دلربایی مكن

به چشم سیه خون مردم مریز

مرو از بر ما و گر می‌روی

چو معشوق رند است و می می‌خورد

من و تو به هم همچو جان و تنیم 

به سر پنجه هجر با چون منی

ز من بشنو این پند و جان را چو شمع 

به دل گفت عقل بد اندیش دوش

نوا یافتی از رخ شمس‌الدین

دگر با كسان آشنایی مكن

به روی چو مه دلربایی مكن

دگر عزم رفتن چو آیی مكن

اگر عاشقی پارسایی مكن

میان تن و جان جدایی مكن

روا نیست زورآزمایی مكن

 به هر محفلی روشنایی مكن

چه اندوه خود می‌فزایی مكن

شكایت تو از بی‌نوایی مكن

بر سر هر مژه چندین گل رنگین دارم

گر تو در سینه سیمین دل سنگین داری

یعنی از عشق تو در بر دل خونین دارم

من هم از دولت عشقت تن رویین دارم