یک شاخه گل ۱۷۵

یارب آن شمع شب افروز كه جانان من است  

آن كه دارد به رخش مجمع زیبایی را

به تماشای گل و لاله مرا حاجت نیست

زچه رو در طلب سوختن جان من است

چه غم از حال دل زار پریشان من است

چون خط طلعت او سوری و ریحان من است  

ای پیك پی خجسته كه داری پیام دوست

گر خون ما به غمزه بریزد سزا بود 

باز آی تا كه بذر كنم جان به نام دوست

دانیم فقر خویشتن و احتشام دوست

حیرانم حیرانم زدست دل سر گردانم 

دل دیوانه من شده بیگانه من

شده كاشانه من پُر زافسانه من  

بازی كه آسمان پیما شد 

دل اگر دل من باشد جانا

گل بی رونق هرگز نهراسد زخزان

هر كس عاشق شد غمِ مرا می داند 

ای كه در جهان جز حكایت بیش و كم نداری 

هر كس عاشق شد غمِ مرا می داند

دل دیوانه من شده بیگانه من  

شده كاشانه من پُر زافسانه من 

گریانم گریانم گواه من این دامانم

افسون ها كرده ام كه رامم گردد

وای از من كِی جهان به كامم گردد

فارغ زبیم طوفان ها شد

نكند زغم هجران پروا

زبلا كِی بگریزد دل سودا زدگان

رنجِ این ره را شكسته پا می داند

با تو چون كنم راز دل بیان چون كه غم نداری

رنجِ این ره را شكسته پا می داند

افسون ها كرده ام كه رامم گردد

وای از من كی جهان به كامم گردد