یک شاخه گل ۱۷۰

بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم

اگر غم لشگر انگیزد كه خون عاشقان ریزد 

فلك را سقف بشكافیم و طرحی نو در اندازیم

من و ساقی بهم سازیم و بنیادش بر اندازیم

آن روی چو نو بهار دیدم

ای مطرب اگر تو یار مائی

از مُلك جهان و عیش عالم

در شهر شما چه یار جویم

تا در دل من قرار كردی 

گل را زتو شرمسار دیدم

آن پرده بزن كه یار دیدم

من عشق تو اختیار دیدم

چون یاری شهریار دیدم

دل را زتو بی قرار دیدم

هر جا كه شدم از تو در آنجا اثری بود

در بی خبران حسرت دیدار تو دیدم  

آواره شدم تا شنوم قصه عشقت   

سر سبزی بستان جهان دیدم و دانم  

شوریده سران را زتو سامان و سری هست 

رقصم چو یكی زره كه او را طلبد مهر 

آواره شدم تا شنوم قصه عشقت 

آواره شدم تا شنوم قصه عشقت 

در هر سری از شوق تو شوری و شری بود

از عشق تو در بی خبران هم خبری بود

شرح غم تو نغمه هر رهگذری بود

در باغ و بهار تو گلِ تازه تری بود

بر ما همه سامانِ تو شور دگری بود

گر ماه مرا بر دلِ مسكین نظری بود

شرح غم تو نغمه هر رهگذری بود

شرح غم تو نغمه هر رهگذری بود

رقصم چو یكی زره كه او را طلبد مهر 

سحرم دولت بیدار به بالین آمد  

قدحی در كش و آنگه به تماشا بخرام 

گفت برخیز كه آن خسرو شیرین آمد

تا ببینی كه نگارت به چه آیین آمد